Topraktan ve sudan aldıkları azot, demir, fosfor, kalsiyum gibi organik maddeleri güneş ışığının yardımıyla birleştirip fotosentez adı verilen bir süreçle kendi besinlerini üreten canlı türü. Her canlı gibi bitkiler de doğarlar, büyüyüp farklılaşarak gelişirler ve sonunda ölürler.

Bitkiler, solunumla harcamak üzere, yedek besin maddesi olarak depo ederler. Geri kalan kısmını da yeni maddeler hâlinde yapılarına katarak büyüyüp gelişiler. Bitkiler kök, gövde, çiçek ve yaprak olmak üzere dört kısımdan oluşmuştur. Bitkiler içerisinde en gelişmiş olanları çiçekli bitkilerdir.

Bitkinin her kısmının kendine göre özelleşmiş ayrı ayrı görevi vardır. Bitkinin toprak altında gelişen, topraktaki tuzları ve suyu emen, bitkiyi toprağa bağlayan, karbon hidrat depo eden ve yer çekimi doğrultusunda büyüyen toprak altı yapılarına "kök" denir. Bitkilerde yaprak ve üreme organlarını taşıyan genelde toprak üstünde olan yapılara "gövde" denir. Tohumla üreyen bitkilerde, tohumu veren çanak ve taç yaprak, erkek organ ve dişi organdan oluşan en uçtaki büyüme tomurcuğuna "çiçek" denir. Bitkilerde gövde ve dallar üzerinde bulunan, çeşitli şekil ve renklerdeki yapılara "yaprak" denir.

Bitkiler olmasaydı ne hayvanlar ne de insanlar var olabilirdi. Çünkü yeşil bitkilerin, su, suda çözünmüş tuzlar ve hava gibi inorganik maddeleri, bütün öbür canlılar için gerekli olan şeker ve nişasta gibi organik bileşiklere dönüştürme yeteneği vardır (fotosentez).

Bitkilerin, zengin bir besin deposu olmanın ötesinde birçok yararı vardır. Güzel görünümleriyle doğayı süsleyen bitkiler, fotosentez sırasında karbon dioksit alıp oksijen açığa çıkardıklarından, insan ve hayvanların solunumu için bitkilerin varlığı çok önemlidir. Ayrıca kökleriyle toprağı tutarak erozyonu (toprak kayması) önlerler. Bitkilerden yakacak, kâğıt, kereste, zamk, boya, ilâç, reçine, kauçuk, bitkisel yağlar ve dokumacılığın ham maddesi olan bitkisel lifler gibi, birçok değerli ürün elde edilebilir.