(1892 Dieppe, Fransa - 1987 Paris, Fransa) Louis De Broglie 1923 yılında ışığın bazen dalga bazen de parçacık gibi davranmasından esinlenerek, tüm parçacıkların da dalga-benzeri olabileceği tezini ortaya attı. Buna göre momentumu p olan bir parçacığa dalgaboyu l=h/p olan bir dalga eşlik ediyor ve parçacığın özelliklerini tamamlıyordu.

Babası da bir fizikçi olan De Broglie, aristokrat bir aileden gelmekteydi. 1909'da Sorbonne'da tarih öğrenimini tamamladıktan sonra matematik ve fizik alanına ilgisinden dolayı, kuramsal fizik çalışmaya başladı. 1913 yılında kuramsal fizik öğrenimini tamamladı. Birinci Dünya Savaşı sırasında Plank'ın karacisim ısıması alanındaki teorisini inceledi. Einstein ve Plank'ın kuramını temel alarak geliştirdiği, maddenin parça ve dalga özelliklerine sahip olduğunu öne sürdüğü "dalga-madde ikiliği" kuramlarını doktora tezinde açıkladı (1924).

X-ışınının benzer özelliklere sahip olduğu bilinmesine karşın bu özellik madde üzerinde o tarihte gözlenememişti.

Bir gitar telinin uzunluğuna bağlı olarak, yalnızca belli frekanslarda titreşmesi gibi, atomun çevresinde dolanan bir elektron Broglie dalgası da yalnızca belli dalga boylarına sahip olmalıydı. Bu çeşit dalga 1913 yilinda Bohr'un nidrojen atomundaki elektronların enerji düzeylerini bulduğunda yaptığı varsayımları açıklıyordu.

1927 yılında, birbirlerinden bağımsız olarak, ABD'de Davisson ve Germer, İngiltere'de de Thomson, bir kristale gönderilen elektronların tıpkı dalgalar gibi kırınıma uğradıklarını gösterdiler. Davisson ve Thomson da 1937 yılında Nobel Ödülü aldılar. 1926'da Avusturya'lı fizikçi Erwin Schrödinger, De Broglie'nin çalışmasını genişleterek kuvantum kuramının temel denklemini elde etti ve 1933'te Nobel Ödülü'nü aldı. De Broglie'nin bu çalışması, kendisinin 1929 yılında Nobel Ödülü almasını sağladı. De Broglie bundan sonra dalga mekaniğinin geliştirilmesi için çalışmalarda bulundu.