Killi kalkerleri özel fırınlarda pişirip ezmekle elde edilen, çamuru çabuk katılaşıp, sertleşen ve yapılarda harç malzemesi olarak kullanılan beyaz ya da kül rengindeki toz. Çimento sözcüğü, yontulmuş taş kırıntısı anlamındaki Lâtince caementum sözcüğünden türemiştir. Daha sonra bu sözcük bağlayıcı anlamında kullanılmaya başlamıştır. İlk betonarme yapı 1852'de yapılmasına karşılık, bağlayıcı malzemelerin kullanımı çok daha eskilere dayanır; büyük olasılıkla ateşin bulunmasından kısa bir süre sonra, kireç ve alçıyla başlamıştır.

Çatalhöyük'teki evlerin yapımında kullanılan sıvanın 7000 yıldan eski olduğu ortaya çıkmıştır. Eski Mısır, Kıbrıs, Girit ve Mezopotamya'nın değişik yörelerinde de kirecin bağlayıcı bir yapı malzemesi olarak kullanılmasına ilişkin örneklere rastlanmıştır. Günümüzden yaklaşık 2000 yıl önce, Romalılar söndürülmüş kireci volkanik küllerle ve sonraları, pişirilmiş tuğladan elde edilen tozlarla karıştırarak bugünkü çimentonun özelliklerine benzer bir hidrolik bağlayıcı kullanmaya başlamışlardır.

Eski Yunanlılar da Santorin Adası'ndaki volkanik tüfleri kireçle karıştırarak ya da killi kireç taşından elde ettikleri bir tür hidrolik kireçle harç yapmışlardır. 1824'te İngiltere'nin Leeds kentinde, Joseph Aspdin adında bir duvarcı ustası, hazırladığı ince taneli kil ve kalker karışımını pişirerek ve daha sonra öğüterek bağlayıcı bir ürün elde etmiştir. Bu maddeye su ve kum katıldığında ve zamanla sertleşme olduğunda, ortaya çıkan malzemenin İngiltere'nin Portland adasından sağlanan yapı taşlarını andırdığını gören Aspdin, buluşu için "Portland Çimentosu" adıyla patent almıştır. Portland Çimentosu; kireç, alümin, demiroksit ve silis bileşimli hammaddelerin belli bir oranda karıştırılıp, yüksek sıcaklıkta, pişirilmeleri sonucunda elde edilen klinkerin öğütülmesiyle ortaya çıkan bir bağlayıcıdır.