Çember şeklinde, büyük ve enlice bir kasnağın iki yüzüne deri gerilerek yapılan, tokmak ve değnekle çalınan vurmalı çalgı.

Davul; çağlar boyu Anadolu uygarlıklarında ve daha sonra Orta Asya topluluklarında da kullanılarak gelmiş olan en eski çalgılardandır.

Davul geleneksel müziğin en temel çalgılarında biri olup yerel ve mehter müzikleriyle haber verme, ilân etme, uyarma gibi çok çeşitli amaçlar için kullanılmıştır. Davul, özellikle zurnayla birlikte geleneksel bir ikili oluşturarak meydan sazı olarak kullanıldığı gibi tek başına da birçok yerde kullanılmıştır.

Davul, zaman içinde tuğ, tavul, köbürge, küvrüg, tuvıl ve tabl gibi adlarıyla anılmıştır. Davul çalanlar da süreç içinde; tablzen, davulzen, davulcu gibi adlar verilerek nitelenmiştir. Türk geleneklerinde düğün, sahur, cirit oyunu, at yarışı, güreş, bayram vb. gibi alanlarda uzun yıllar boyu kullanılmış ve hâlâ kullanılmaktadır.

Temel olarak bir "germe çemberi"ne geçirilmiş deri ve bunların bağlandığı "kasnak" denilen ağaç bölüm olmak üzere iki ana kısımdan oluşur. Bu iki yandaki germe çemberine geçirilmiş deriler, ton tutmasını sağlamak için bağlantı elemanlarının yardımıyla gerekli ya da istenilen oranda gerdirilir.

Davul kasnağı, çoğunlukla ceviz, ıhlamur, köknar, ceviz gibi ağaçlardan yapılır. Bunlardan en çok kabul gören ya da beğenileni meşedir. Bu kasnağa dana, köpek ya da koyun/keçi gibi hayvanların derileri gerilir ve davulun alt/üst kısımlarına takılır. Deriler "germe çemberleri"ne ıslak olarak geçirilir ve gerilmeyi sağlamak ve kurumaya bırakılmak için üstten ve alttan "davul kasnağı"na yerleştirilir. Deri kurumaya bırakılırken çatlamasını önlemek amacıyla susam ya da zeytin yağıyla yağlanır. Davul bir meşin kayışla boyuna asıldıktan sonra, genellikle sağ elde "tokmak" (çomak, meççik, metçik, çomaka) ve sol elde "ince değnek" ya da "çubuk" (çırpı, zipzibi) ile vurularak çalınır. Ritmin güçlü vuruşları "tokmak", zayıf vuruşları da "çubuk"la belirtilir. Ortalama boyu 40-50 cm olan "çubuk", "tokmak"tan biraz daha uzundur.