Alm. DDT (n), Fr. DDT (m), İng. DDT. Kimyevî yapısı “Dikloro Difenil Trikloretan” olan böcek öldürücü bir zehir. İlk defa 1874’te Othmar Zeidler sentezlemişse de üstün nitelikle bir böcek öldürücü (insektisit) olduğu 1939’da Paul Müller tarafından belirlenmiştir. DDT’nin birçok izomerleri vardır. Saf haldeyken beyazımsı, kokusuz kristaller hâlindedir. Teknik DDT beyaz, hoş kokulu bir vasıfta olup, suda erimez; benzin, alkol, benzol, yağlar, aseton vs. içerisinde erir.

Uzun yıllar tarım-savaşta kullanılan DDT’nin böceklere etkisi değme ve mide yoluyladır. Lipoitlerde (yağ dokusu) eriyerek sinir sistemini felç eder. Tesiri yavaş yavaş fakat kesindir. Yiyecek maddeleri için tolerans 7 ppm (milyonda ünite)dir. 75 kg’lık bir insanı 37 gram veya yağda erimiş olarak 15 gram DDT öldürmeye yeter. DDT, kullandıktan sonra bozulmayıp çevrede, toprakta ve hattâ hayvanların bünyesinde birikir. Birçok ülkede yapılan araştırmalarda insanların vücut yağında da (gıdalardan alınan) sanılandan çok fazla DDT kalıntısının bulunduğu görülmüştür. Dünyânın birçok ülkelerinde olduğu gibi, Türkiye’de de Zirâî Mücâdele Araştırma Konseyinin 1970 yılında aldığı karara göre DDT kullanılması yasaklanmıştır.

DDT’ye bağlı had zehirlenme; kazâen veya intihar etmek için ağız yolundan alındığı zaman görülür. 10-20 gr gibi yüksek miktarda alındığında hemen müdâhalede bulunulmazsa öldürür. Zehirlenme belirtileri olarak; titreme, korku, kuvvet azlığı, çırpınmalar ortaya çıkar. DDT henüz kana karışmamışsa mide yıkanmalıdır.

Üretimi veya ambalajlanmasıyla uğraşan fabrika işçileri gibi bu maddenin yüksek miktarlarına uzun süre maruz kalanlarda müzmin zehirlenmeye bağlı olarak, erkeklerde ikdidarsızlık, karaciğer bozuklukları ve kansızlık görülebileceği unutulmamalıdır.