Belirli bir amaç için hayvan derisini işleme. İlk Çağlardan beri süregelen dericilik, soğuğa karşı koymak için hayvan derisiyle örtünmeyle başladı. Kurak iklimde kuruyan, nemli iklimde çürümeye başlayan deri; insanları bu kullanışlı giyim malzemesinin ömrünü uzatacak yeni yöntemler aramaya itti. Sonuç olarak insanlar duman, yağ ve kesilmiş ağaçların öz sularından yararlanmaya başladı. Böylece giysilerinin ve kullandıkları araçların ömürlerini uzatmayı başardılar.

Eski çağda Mısırlılar, Asurlular, Babilliler, İbraniler ve Romalılar deri üretiminde gelişme gösterseler de bu alandaki ilk bilimsel araştırmalar ve sanayi atılımı 19. yüzyılda oldu. İsveçli Cavalin (1853), Alman Knapp (1862) ve İngiliz Procter'in araştırmaları sonucunda kromla sepileme (tabaklama) yöntemi bulundu. 1911'de Avusturyalı Stiasny, günümüzde de kullanılan ilk sentetik tanenleri (tabaklamada kullanılan madde) geliştirdi.

Deri en çok ayakkabı, terlik, ceket gibi giyim eşyalarıyla birlikte bavul, çanta, döşeme yapımında kullanılmaktadır. En eski sanatlardan olan dericilik, Türklerde de önemli yer edinmiş; çeşitli giysiler, ciltler, sandık, hurç, hatta kapı ve pencereler yapılmıştır.