Belli bir insan topluluğuna özgü, anlaşmayı sağlayan sesli işaretler dizgesi. Başka bir deyişle düşünce, duygu ve tasarımlarımızı anlatmak için kullandığımız konuşma düzenidir. Bu konuşma seslerden oluşur. Sesler, belli sistemlere göre birleşerek anlamlı birimler oluşturur. Örneğin; ev, ağaç, ekmek, su gibi birimleri oluşturan ses bileşimleri ancak Türkçe konuşanlar için bir anlam taşır.

Dil, salt bir işaretler dizgesi değildir. Aynı zamanda toplumsal bir iletişim aracıdır. Toplumun yaşayışına sıkı sıkıya bağlıdır. Toplumun yaşama biçimi gelişip, değiştikçe dili de gelişip değişir. Dilin bir başka özelliği, kişileri birbirine bağlama gücüdür. Aynı dili konuşan kişiler arasında zamanla bir yakınlık doğar. Bu yönüyle dil, bir insan topluluğuna ulus olma niteliği kazandırır.

Biçim ve yapı yönünden diller üç öbeğe ayrılır: Tek heceli diller (Örn. Çince, Siyamca, Tibetçe), bitişken diller (Örn. Türkçe, Moğolca, Fince), bükünlü (çekimlenirken kökteki ünlünün değiştiği) diller (Örn. Arapça, Almanca, Fransızca). Diller, kaynak ve akrabalık ilişkileri yönünden de öbeklere ayrılır: Ural-Altay dilleri (Örn. Türkçe, Macarca, Fince), Hint-Avrupa dil ailesine ait Roman dilleri (Örn. Fransızca, İspanyolca, İtalyanca), Slav dilleri (Örn. Rusça, Çekçe, Sırpça), Germen dilleri (Örn. İngilizce, Almanca, Hollândaca) Hami-Sami dilleri (Örn. Arapça, İbranice).

Dil sözcüğünün değişik kullanılışları da vardır. Örneğin; insanlar çoğunlukla ses diliyle anlaşırlar. İşitme engelliler aralarında sessiz olarak, beden diliyle anlaşırlar. Hayvanların da, birbirleriyle anlaşmak için kullandıkları bir tür dil vardır.

İLGİLİ KONULAR

Dil Bilgisi