Dişlerde, çene kemiklerinde ve dişetleri gibi çevre dokulardaki hastalıkların, gelişme bozukluklarının önlenmesini ve tedavisini amaçlayan tıp dalı. Halk arasında dişçilik olarak da bilinir.

Diş hekimliği, tıbbın bilimsel temellerinin atıldığı 16. ve 17. yüzyıllarda, özellikle Fransa'nın öncülüğünde gelişerek ayrı bir uzmanlık alanına dönüşmüştür. Diş hekimliliğiyle ilgili ilk ders kitabı 1530'da Leipzig'de basıldı. Elli yıl sonra da Fransız üniversiteleri ilk diş hekimliği öğrencilerine kapılarını açtı. On sekizinci yüzyıla gelindiğinde diş hekimliliğinin çürük dişlerin çekilmesinden ve diş ağrılarının giderilmesinden öte bir tıp dalı olduğunun bilincine varıldı.

On dokuzuncu yüzyılın sonlarında, anestezik ve ağrı kesici olarak etkili ilâçların kullanılması diş hekimliliğinde önemli gelişmelere yol açtı. Röntgen ışınlarının bulunması ve tıpta kullanılmaya başlanması da, diş hekimlerinin diş köklerini ve o bölgedeki çürük ya da iltihapları görmesini sağlayan en önemli adımlardan biri oldu.