Allahü teâlâ ile kulları arasında olan işler, ibâdetler. Müfredi (tekili) diyânettir. İnsanların birbirleri ile olan münâsebetlerine “Muâmelât” denir.

Diyânâtta âdil (adâletli) ve bâlig (ergenlik yaşına gelmiş) bir Müslümanın sözüne inanılır. Müslüman olmayanların, açıkça günâh işleyenlerin sözlerine inanılmaz. Diyânette bir kadın da bir erkek gibidir. Suyun pis olduğunu söylerse, bu su ile abdest alınmaz, toprakla teyemmüm edilir. Fâsık (büyük günâh işlemeye devâm eden) veya hâli belli olmayan bir Müslüman söylerse, kendi araştırır. Gâlip zannına (kuvvetli kanâatine) göre hareket eder. Kâfir veya çocuk suya pis derse ve inanırsa, dökmeli, sonra teyemmüm etmelidir. Hediyede ve izin vermekte bir çocuk sözü de kabul edilir. İçeri buyurun deyince girilir. Çocuğun satın almak için izinli olup olmadığı satanın çok zan ile anlamasına bağlıdır.

Âdil bir kimse, bir etin leş olduğunu söylerse, meselâ mürted (İslâm dîninden çıkmış) kesti dese, bir başka âdil de, leş değil dese, meselâ Müslüman kesti dese, leş kabul edilir. Su ve her çeşit şerbet ve taam (yiyecek) için pis dese, öteki de pis değil dese, temiz kabul edilir. Haber verenler çok ise, sayısı fazla olanların dedikleri kabul edilir. Temiz ve pis kumaşlar karışmış ve temizleri az ise ve kaplar karışınca temizleri çok ise, temizlerini araştırıp, temiz zannettiklerini kullanır. Kapların temizleri eşit veya az ise, hepsi diyâneten pis kabul edilir.