yeni edebiyat. Tanzimâttan sonra belirmeye başlayan ve divan edebiyâtına karşı olan Avrupa tesiri altındaki edebiyâtı nitelemek için kullanılmış bir sözdür.Ayrıca roman, tiyatro, makale gibi yeni türler de bu söz ile ifâde edilmek istenmiştir.

1896 yılında Servet-i Fünun dergisinde yazı yazarak temelli bir batıcılık yolunu tutanlar da kendi yazıları için bu sözü kullanmaya başlamışlar ve nihâyet bunu kendilerine ad yapmışlardır. Kitaplarını “Edebiyât-ı Cedîde Kütüphânesi” adı altında yayınlamışlardır.

Edebiyât-ı Cedîdeciler roman ve nazım sahalarında bâzı yenilikler yapmak istemişler, roman dili ve tekniği üstünde ısrarla durmuşlardır. Nazmı da doğu havasından çıkarıp tam batılılaştırmak yolunu tutmuşlardır.

Edebiyât-ı Cedîdecilerin başlıcaları:Tevfik Fikret, Hâlid Ziyâ Uşaklıgil, Cenab Şahâbeddin, Mehmed Rauf, Hüseyin Câhid Yalçın, Hüseyin Suat Yalçın, Hüseyin Siret Özsever, Celâl Şâkir Erozan’dır. (Bkz. Servet-i Fünûn)