Alm. Elektromiographie (f), Fr. Electromiographie (f), İng. Electromiography. Kasların elektrikî potansiyellerinin uygun elektrotlarla toplanıp, bir amplifikatöre iletilmesi ve amplifikatörde bu sinyallerin birkaç milyon defa büyütülüp gözle incelenecek şekilde katod ışınlı tüpe, kulakla işitilecekse odio sistemine geçirilmesi.

İnsanda kas aksiyon potansiyellerini ilk kaydeden kişi Dubois Reymond (1851) olmuştur. 1912’de katod ışınlı tüpün bulunuşuyla gerçek anlamda elektronöro-miyografi başlamıştır. (Elektromiyografi ve elektronöro-miyografi de denilir.) 1929’da Adrian ve Bronk coaxial iğne elektrodu bularak evvelce hep uygulanagelindiği gibi, geniş kas kitlesinin elektrikî faaliyetini değil, birkaç kas lifinin bioelektrik aktivitesini tâkib etmek imkânını geliştirmişlerdir. Gelişmeler devam etmiş ve halen özel kameralar aracılığı ile katod tüpde gözlenen sinyalleri istenildiğinde kaydedebilen teknikler kullanılmaktadır.

Elektrotlar iki çeşittir. İğne elektrotlar ve yüzeysel elektrotlar. İğne elektrodların içinde çevre ile izole edilmiş ince bir tel vardır. Bu telin sadece uç kısmı açıktır. Aktif elektrod olarak çalışan kısım sadece bu açıkta kalan uç kısımdır ve alanı 1 mm2’yi geçmez. Bazılarının içinde iki tel bulunabilir. Yüzeyel elektrodlar ise, çoğunlukla 70 mm2’nin altında bir çift kalay levhadır.

Deri, alkol-eter karışımıyla temizlendikten sonra, yüzeysel elektrotlar, elektrolitik bir macun aracılığı ile deriye yapıştırılır. Yüzeysel elektrotlar geniş bir alanın potansiyellerini toplayıp kaba ve genel bir bilgi verirler.

Elektromiyografik inceleme üç basamakta yapılır: Kas istirahat durumundayken, yarı kasılma durumundayken ve tam kasılma halinde iken.

Hastalıklı kas üzerinde yapılan bu tetkik neticesinde, kastaki rahatsızlığın kasın bizzat kendinden mi, yoksa sinirinden mi olduğu anlaşılır. Eğer sinir çalışmıyorsa sebebinin beyinden mi veya çevresel faktörlerden mi olduğu da anlaşılır. Nöroloji biliminde uygulama alanı bulunan bu tetkik daha çok felç ve kas erimeleri durumunda kullanılır.