Alm. Schnuppe 1. Schnupftabak (m), Fr. Tabac à priser İng. Snuff, Keyif vermek için buruna çekilen ve çürütülmüş tütünden yapılan bir toz. Avrupa’da 17. yüzyılda yayılmaya başlayıp, 18. yüzyılda yaygın hâle gelmiştir. İlk zamanlarda enfiye önceden hazırlanmaz, kullanılacağı zaman hemen rendelenirdi. Bu bakımdan enfiyeciler yanlarında bir de rende taşırlardı. Enfiye, kullananlar tarafında mine, gümüş, bronz, kaplumbağa kabuğu gibi çeşitli maddelerden yapılan kutularda muhafaza edilirdi.

Toz hâlinde kullanılan enfiyenin hazırlanması pek kolay olmuyordu. Enfiye şekline getirilen tütünün, defalarca süren fermantasyonu, 18 ve 20 ay kadar zaman alırdı. Bundan sonra gül suyu, lavanta, karanfil, yâsemin gibi şeylerle kokulandırılırdı.

Enfiye kullanmak, bilhassa İstanbul’da alafranga çevrelerde 18. yüzyılın ikinci yarısından îtibâren moda hâline gelmişti. Batı tesiri altındaki kimselerce ise 19. asırda bir gösteriş vesilesi olarak kullanılmıştı. Enfiyenin kullanılması veya çekilmesi belli usûllerle yapılırdı. Enfiyeciliğin artması, bununla ilgili sanâyinin gelişmesine sebep olmuştur. Enfiye kullananlar kutu ve mendil gibi vâsıtalar da kullanırlardı. Enfiyeler çoğunlukla Avrupa’dan getirilirdi. Günümüzde tiryakisi ve kullananları hemen hemen hiç kalmamış gibidir.