Büyük bir bölümü İç Anadolu Bölgesi'nde yer alır. Yüz ölçümü 13 652 km2, nüfusu 706 009 (2000), il plâka kodu 26'dır. İlçeleri; Merkez, Alpu, Beylikova, Çifteler, Günyüzlü, Han, İnönü, Mahmudiye, Mihalgazi, Mihalıççık, Sarıcakaya, Seyitgazi ve Sivrihisar'dır.

İl topraklarının büyük bir bölümü orta yükseklikteki dalgalı düzlüklerden oluşur. Başlıca dağları Sündiken dağları ve Türkmen Dağı'dır. En önemli ovaları da, Eskişehir Ovası, Alpu Ovası ve Çifteler Ovası'dır. Bu ovaları sulayan başlıca ırmak, Sakarya Irmağı'nın kolu olan Porsuk Çayı'dır. Bu çay üzerinde birçok baraj kurulmuştur. Eskişehir ili kara ikliminin etkisi altındadır. Yazlar sıcak ve kurak, kışlar soğuk ve kar yağışlı geçer. Doğal bitki örtüsü bozkırdır. Yükseklere çıkıldıkça ormanlık alanlar artar.

Türkiye'nin ekonomik açıdan en gelişmiş illerinden biridir. Nüfusun büyük bir çoğunluğu kent merkezlerinde yaşar. En önemli gelir kaynakları sanayi ve tarımdır. Başlıca sanayi kuruluşları, lokomotif ve motor, dokuma (basma), çimento, tuğla ve kiremit, yem, kâğıt, orman ürünleri, süt ürünleri, şeker, ispirto, un ve unlu ürün fabrikalarıdır. Tarım modern yöntemlerle yapılır. En çok yetiştirilen ürünler, buğday, şeker pancarı, arpa, patates, soğan, baklagiller ve nohuttur. Eskişehir ilinde çok sayıda koyun, Ankara keçisi, ve sığır yetiştirilir. Ayrıca büyük tavuk çiftlikleri de vardır. En önemli yer altı kaynakları magnezyum, bor mineralleri ve Eskişehir taşı olarak bilinen lüle taşıdır. Lüle taşı hediyelik eşya yapımında kullanılır.

Tarihi Frigya Krallığı'na kadar dayanan Eskişehir ilinde birçok uygarlık kurulmuştur. Günümüzde birçok ili birbirine bağlayan ulaşım ağı üzerinde olması ilin önemini artırmaktadır. İç Anadolu Bölgesi'nin dördüncü büyük kenti olan Eskişehir, hızla gelişmektedir.