Alm. Himmel, Fr. Ciel, İng. Sky, firmament. 1) Yeryüzünü mavi bir kubbe gibi kaplayan, gök cisimlerinin hareket hâlinde bulunduğu, atmosfer olaylarının cereyan ettiği muazzam boşluk; uzay, fezâ, semâ, âsuman. 2) Astronomide; dünyânın merkez sayıldığı, yıldızların bütününün yer aldığı, ufukla çevrili olduğu tasavvur edilen küre, gökküre, gökkubbe. 3) Üzerinde yıldızların gözlendiği içinde bulutların görüldğü gökkürenin iç yüzü kabul edilen gökyüzü. Gök veya gökyüzü mavi rengiyle bilinmesine rağmen Türkçemizde gövermek “yeşermek, morarmak” mânâlarıyla da kullanım kazanmıştır. 4) Dînî terminolojide gök kelimesi semâ olarak kullanılır. Gökler yedi tabakadan meydana gelmiştir. Mülk sûresinde, bütün yıldızların birinci semâda bulundukları açık olarak bildirilmiş olduğu, Tefsîr-i Mazharî’de yazılıdır. (Bkz. Mîrac Gecesi)