Alm. Harakiri (n), Fr. Hara kiri (m), İng. Harakiri. Japonya’da eskiden, bilhassa Samuraylar zamânında tatbik edilen bir intihar metodu. Harakiri terimi genellikle Japonya dışındaki ülkelerde yaygındır. Japonlar ise “seppuki” terimini kullanırlar.

Harakiri gönüllü ve mecbûrî yapılanlar olarak ikiye ayrılır. Cezâî olarak yapılanı, Japonya’da derebeylikler zamânında suçlu ve asîler tarafından şerefli bir ölüm kabul edilerek uygulanırdı. Resmî bir törenden sonra, suçlu, halkın önünde suçunu îtirâf eder, daha sonra da hançeri karnının soluna saplayarak sağa doğru çekerdi. Harakiri gönüllü olarak ise asiller tarafından tatbik edilirdi. Asiller düşmana esir olmamak, şerefini veya nâmusunu korumak için harakiri yaparlardı. Bu şekilde intihâr bir samuray, savaşçı veya asil tarafından en şerefli yol kabul edilirdi. Gönüllü olarak yapılan harakiride intihâr eden, karnını hançer ile kendisi keser, başı ise başkası tarafından kılıçla kesilirdi. Böyle ölen bir kimse mallarını yakınlarına bırakabilirdi.

Cezâî olarak yapılan harakiri 1868 yılında kaldırıldı. Gönüllü olarak yapılan ise bu târihten sonraki zaman zarfında da millî buhrân, felâket gibi özel zamanlar ve çeşitli hâdiseleri protesto etmek, lidere bağlılık belirtmek îcâb etmesi gibi özel durumlarda tatbik edilmiştir. 1912 senesinde Kont Maresuke Nogi ve karısı, İmparator, Nleipi’nin ölümünden dolayı duydukları üzüntüyü ifâde etmek gâyesi ile harakiri yaparak intihâr ettiler. Rus-Japon Savaşı ve İkinci Dünyâ Savaşı sırasında çok sayıda Japon subayı esir olmak yerine harakiri ile intihâr yolunu seçtiler. 1977 yılından îtibâren gönüllü olarak yapılan harakiri de kânun ile yasaklandı.