Servet-i Fünûn yazarlarından. 1874’te Balıkesir’de doğdu. Mekteb-i Mülkiyeyi bitirdi. Çeşitli memurluklarda bulundu. Meşrutiyetin ilânında memurluktan ayrıldı. Tanin Gazetesi’ni çıkardı. Gazeteciliğini ölümüne kadar sürdürdü. Roman ve hikâyeleri yanında polemik yazıları da vardır. Milletvekili oldu ve Meclis-i Mebûsân reisliğinde de bulundu. İstanbul’un işgalinde İngilizler tarafından Malta’ya sürüldü. Dönünce tekrar Tanin Gazetesi’ni çıkardı (1922-1925). Siyasî sebepler yüzünden bir buçuk yıl Çorum’da sürgün kaldı. Sonra İstanbul ve Kars milletvekili oldu. Ölümünde Ulus Gazetesi’nin baş yazarıydı.

Siyasî ve sosyal fikirlerinde bir kararlılık ve açıklık olduğu söylenemez. Daha İdâdî mektebindeyken Nâdîde adlı romanı ile edebiyat hayatına atılan Hüseyin Câhid, roman ve hikâyeleri ile Servet-i Fünuncular safına geçti. Daha sonra siyâsî yazarlığa başladı. Hattâ, Servet-i Fünûn, HüseyinCâhid’in Fransız ihtilalini îmâ eden bir yazısı üzerine kapatıldı.

Servet-i Fünûn’a roman, hikâye, tenkid ve fıkralar yazan HüseyinCâhid, süslü bir üslûp kullanmıştır. Arkadaşlarına nazaran daha sâde yazmaya çalışmıştır. Bulunduğu akımın üslup ve prensiplerine heyecanla bağlı olduğu bu eserlerinde aşırı bir batı hayranı olarak görülür. Eski kültür ile bağların koparılmasını taassupla ve ısrarla istemektedir.

Tercüme ettiği, İtalyan müsteşriki Kaytano’nun İslâm Târihi adlı eseri İslâmiyete ve Peygamber efendimize iftirâlarla doludur.

Hüseyin Câhid basın hayâtında da kuvvetli olan kimselere yağ çekerek menfaat sağlamaya çalışmış, hiçbir zaman fikrî bir istikrârı olmamıştır.

Tartışma yazılarında, “Servet-i Fünûn edebiyatı avama mahsus değildir.” fikrini ısrarla savunmuştur. Koyu alafrangacılığın ve salon edebiyatının temsilcilerinden biri olarak realist akıma da bağlanmıştır.İbret verici, ahlâkî, millî eserler yazmayı ve bu türde yazanları hor görmüş ve karşı çıkmıştır.

Servet-i Fünûn’a yapılan hücumları karşılayan polemik yazılarını Kavgalarım (1910) adlı kitapta toplamıştır. Edebî Hâtıralar (1935) ise Servet-i Fünun devrini en iyi tanıtan eserlerindendir.

Edebî yazıları şunlardır: Hayât-i Muhayyel (1899), Hayâl İçinde (1910), Hayât-ı Hakikiyye Sahneleri (fıkralar ve hikâyeler, mensur şiirler, 1910), Niçin Aldatırlarmış (hikâye ve hatıraları, 1924).