on dördüncü yüzyılda yetişmiş büyük fıkıh âlimi ve dilcilerden. İsmi, Abdullah bin Yûsuf bin Ahmed bin Abdullah İbn-i Hişâm el-Ensârî; künyesi Ebû Abdullah; lakabı Cemâleddîn’dir. Dedelerinden bir tânesinin ismine nisbetle İbn-i Hişâm diye tanınmıştır. 1309 (H.708) senesinde doğdu, 1360 (H. 761) senesinde Mısır’da vefât etti. Sûfiyye Kabristanına defnedildi.

İlim tahsiline önce Arapçayı öğrenmekle başladı. Bir müddet Mekke’de kaldı. Zamânının âlimlerinden çeşitli ilimleri ve özellikle Şâfiî mezhebi fıkıh bilgilerini ve daha sonra Hanbelî mezhebi fıkıh bilgilerini öğrendi. Ayrıca İbn-i Cemâa’dan hadîs-i şerîf dinleyip, rivâyet etti. Nahiv ve fıkıh ilminden başka meânî, beyân, aruz ve diğer ilimlerde de üstün oldu. Arapçayı bilmek ve inceliklerine vâkıf olmak husûsunda akranlarını geçti. Birçok kıymetli eser yazdı.

Eserleri:

1. Mugnillebîb: Arapçadaki edatlar ve harfler ile ilgili olup, sâhasında benzersizdir.

2. Tâlikun alel Elfiye,

3. Umdet-üt-Tâlib fî Tahkîk-i İbn-il Hâcib,

4. Şüzûr-üz-Zeheb,

5. Katr-ün-Nedâ,

6. El-Kevâkib-üd-Dürriyye,

7. Şerh-u Câmi-is-Sagîr: İmâm-ı Muhammed’in Hanefî mezhebi fıkıh bilgilerine dâir eserinin şerhidir.