Başkalarına ne olduğunu hissetmek, anlamak için hepimizde bir kapasite var. Bu, her yönüyle, göz ve kulağın duyum yeteneği kadar doğru ve güvenilir bir yetenektir ve olan bitenle ilgili son değerlendirmenizin biçimlenmesinde çoğunlukla daha önemlidir. Size, başka biriyle tartışırken çoğu kez avantaj sağlayabilir.

Bir örnek vermek gerekirse, bir TV programcısı olarak, bir çok kişinin işten atılmasıyla sonuçlanabilecek bir iş konusunu tartışmak için bir sendika görüşmesine çağrıldığımı hatırlıyorum. Durumun çok ciddi olduğunu biliyordum. Fakat ortalık gerginleştiğinde, kendimi ve başkalarını rahatlatmak için mizaha başvurmak gibi bir eğilimim vardır. Ortamı test etmek için belli belirsiz birkaç önemsiz söz sarf ettim. Zararsız ve şaka niteliğinde sözlerdi. Sendika yöneticilerinin çoğu dimdik baktılar. Ama, söylediğimi oldukça komik bulan ve gülen bir adamı fark ettim. Güçlü biri olduğunu biliyordum ve benden yana olabileceğini anladım. Ona baktım ve aramızda çabucak bir iletişim kuruldu.

Bir sonraki kez, görüşmelere ara verdiğimizde, onu kahve makinesinin yanında yakaladım ve dışarıda biraz beraber yürümeyi teklif ettim. Ona dedim ki "Bak, burada bu işi iyice içinden çıkılamaz hale sokabilecek ve bir çok kişiye zarar verebilecek bir çok "uzmanımız" var. Sanırım sen ve ben bu işi halledebiliriz. Böylece sendika için kötü bir örnek olmayız. Bana sadece konunun halledilmesi için ihtiyacım olan şeyi ver, herkesin işine devam etmesini sağlayalım.

Hemen oracıkta, televizyon stüdyosunun arkasındaki daracık sokakta, konuyu hallettik. Toplantıya geri döndük ve bir saat içerisinde işe devam etme konusunda anlaşmaya vardık. Bunun olmasının tek nedeni, onu yakından izlemiş olmam ve onun özünde problemin çözülmesini isteyen ve mizah duygusuna sahip, iyi bir insan olduğunu anlamamdı. Birbirimizin sinyallerini kaydederek ve problemi çözmemizi sağlayan bir iletişim kurarak birbirimizi anlamıştık.