Alm. Entzündung (f), Fr. Inflammation (f), İng. Inflammation. Vücûdun, allerjisi olduğu kimyâsal veya fiziksel tahriş edicilere ve mikroorganizmaların sebeb olduğu lokal tahrişe verdiği cevap. İltihâbî her rahatsızlık -it (veya -itis) sonlanmasıyla ifâde edilir. Meselâ menenjit beyin zarlarının, larenjit gırtlağın iltihâbıdır.

İltihâbın ana belirtileri dört tâne olup “kırmızılık, sıcaklık, şişlik ve ağrı” olarak sayılır. Kırmızılık, kan damarlarının genişlemesi ve daha fazla kanla dolmasına, bağlı olarak gelişir. Sıcaklık, o bölgede kan dolaşımının artmasına bağlıdır. Hırpalanmış hücrelerden ve kan hücrelerinden çıkan maddeler, kan damarlarının geçirgenliğini arttırarak damarlardan dokuya sıvı kaçışına sebep olurlar ve dokunun şişmesine yol açarlar. Ağrı ve hassâsiyet dokularda sonlanan sinirlere iltihap sıvısının yaptığı basınca bağlıdır.

İltihâbî cevâbın büyük bölümünü, etkilenen bölgeye beyaz kan hücrelerinin (akyuvarların) göç etmesi meydana getirir. Bu hücreler kan damarlarının duvarlarına tutunurlar ve bakterilerin tahrip edeceği dokulara geçerler. İltihâbın diğer bilinen etkileri ateşin yükselmesi, kanda beyaz kan hücrelerinin artması, lenf bezlerinde şişme ve kalp atım hızında olan artıştır. Bu değişikliklerin hepsi iltihâbın bozduğu vücut dengesinin düzelmesi için ortaya çıkan koruyucu mekanizmanın cevâbî sonuçlarıdır. İltihâbî hastalıklara örnek olarak şu hastalıklar gösterilebilir: Kıl dibi iltihâbı, kan çıbanı, şirpence, gastrit, pankreas iltihapları, safra kesesi iltihapları, karaciğer iltihapları vb.