(1867 Mekke - 1901 Sivas) Türk şairi. Peyami Safa'nın babasıdır. Babasının ölmesi üzerine kardeşleri ile İstanbul'a geldi. Dârüşşafaka'yı bitirdi. Mülkiye'nin İdadi bölümüne edebiyat öğretmeni oldu. Mirsat dergisinde başyazılar yazdı. II. Abdülhamit tarafından sürüldüğü Sivas'ta öldü.

İsmail Safa'nın şiirlerinde, üzerinde Muallim Naci, Recaizade Ekrem'in etkisi ölçüye ve dil kurallarına bağlılık görülür. Şiirlerinde romantik ögeler ağır basar. Muallim Naci, onu "Anadan doğma şair" diye nitelemiştir.

Başlıca yapıtları şunlardır:

Şiir kitapları; Sünuhat (1880), Huz Mâ Safa (Durulanı Hoşa gideni al 1881), Mağdureyi Sevda (1892), Mensiyyât (Unutulmuş şeyler, 1896), Hissiyat (Duygular, 1912); eleştiri yazıları; Muhakemat-ı Edebiye (1913).