Önceleri Konya iline bağlı bir ilçe olan Karaman, 1987 yılında il olmuştur. Yüz ölçümü 9163 km2, nüfusu 243 210 (2000), il plâka kodu 71'dir. İlçeleri; Merkez, Ayrancı, Başyayla, Ermenek, Kâzımkarabekir ve Sarıserviler'dir.

İl topraklarının doğu ve kuzey bölümleri Konya Havzası'nda, güneybatı bölümleri Taşeli Yaylası'nda yer alır. Güney kesiminde Orta Toroslar vardır. En önemli dağları, Oyuklu Dağı, Karadağ ve Yunt Dağı'dır. En önemli ırmakları, Ermenek ile Göksu Irmağı'dır. Karaman ilinin tek doğal gölü Acı Göl'dür. Karaman ilinin kuzey ve doğu kesimlerinde kara iklimi egemendir. Yazlar sıcak ve kurak, kışlar soğuk ve kar yağışlı geçer. Güneybatı kesimlerine gidildikçe iklim yumuşar. İl topraklarının doğal bitki örtüsü bozkırdır. Toroslara çıkıldıkça ormanlık alanlar çoğalır. Dağlık alanların yüksek kesimlerinde çayırlık alanlar vardır.

Karaman ilinin ekonomisi tarıma dayalıdır. Tek ovası olan Karaman Ovası'nda tarımsal üretim yapılır. Yetiştirilen başlıca ürünler; şeker pancarı, arpa, üzüm, buğday, elma, baklagiller, soğan, patates ve armuttur. İlde hayvancılık gelişmiştir. En çok koyun keçi ve sığır yetiştirilir. Ayrıca ormancılık da önemli bir gelir kaynağıdır. Gelişmiş küçük sanayii vardır. En önemli sanayi kuruluşu, Sümerbank Karaman Pamuklu Sanayi Kurumudur. Diğer kuruluşlar, un, bulgur, bisküvi, yem ve şarap fabrikalarıdır. Ayrıca soğuk hava deposu ve ambalâjlama fabrikaları da vardır.

Karaman toprakları ilk çağlardan beri önemli bir bölge olmuştur. Özellikle Karamanoğulları döneminde çok gelişmiştir. Osmanlı Devleti döneminde burada yaşayan halkın kendine özgü birçok özellikleri vardı. Bu bölgede yaşayan yerli halka Karamaniyan denilirdi. Karamaniyanlar Karamanlıca denilen bir Türkçe ağzı konuşurlar, Yunan harfleriyle yazarlardı. On sekizinci yüzyıldan itibaren Karamanlıca yazılmış birçok dergi, kitap ve gazete yayımlamışlardır. Lozan Barış Antlaşması'ndan sonra Yunanlı sayılarak Yunanistan'a gönderilmişlerdir.