(1910 İstanbul - 1973 İstanbul) Türk yazarı. Asıl adı İsmail Kemalettin Demir'dir. Orta öğrenimini Galatasaray Lisesi onuncu sınıfa kadar sürdürdü. Daha sonra bir süre avukat kâtipliği yaptı. 1932'de gazeteciliğe başladı ve 1938'de hapse girene kadar bu mesleğini sürdürdü. 1938'de yazdığı bir yazıdan dolayı on beş yıl hüküm giydi; Çankırı, Çorum, Kırşehir ve Malatya cezaevlerinde on iki yıl yattı. Bu dönemde içinde bulunduğu dünya görüşünün Türkiye uzantısını eleştirmeye başladı ve kalıplaşmış inançlardan sıyrılarak düşüncenin genel karakterine dönük fikirler geliştirmeye başladı.

Sanat yaşamına önce şiir (1932-1934), sonra hikâyelerle (1935) giren Kemal Tahir; konularını Çankırı, Çorum dolaylarından, ceza evi yaşantılarından, Kurtuluş Savaşı'ndan, eşkıya menkıbelerinden alan romanlarında, törelere bağlı, kökü geçmişlerde köy düzen ve sorunlarını inceledi, eleştirdi. Yerli dekor ve renkleri ustalıkla kullanarak, gerçek bir Anadolu romanı oluşturdu. Kemal Tahir bunun yanında birçok inceleme eser de yazdı. Özellikle Marksist terminolojiyi yerlileştirerek, Anadolu'ya uygun bir terminoloji oluşturmaya çalıştı. Bu yüzden de dönemin birçok aydını tarafından eleştirildi.

Başlıca yapıtları şunlardır:

Karılar Koğuşu (1955), Esir Şehrin İnsanları (1956), Rahmet Yolları Kesti (1957), Yedi Çınar Yaylası (1958), Yorgun Savaşçı (1965), Devlet Ana (1967), Kurt Kanunu (1969), Göl İnsanları (1974), Damağası(1977), Bir Mülkiyet Kalesi (1977).