Alm. Sellerie (m), (f), Fr. Céleri (m), İng. Celery. Familyası: Maydanozgiller (Umbelliferae). Türkiye’de yetiştiği yerler: Memleketimizde kültürü yapılır.

Geniş yaprakları ve uzun yaprak saplarıyle şişkin gövdesi yenen, kışlık bir sebze. Vatanı Güney Avrupa’dır.

Kereviz, mutedil-serin, deniz havası alabilen rutubetli yerlerde, kumlu, humuslu topraklarda iyi yetişir. Soğukta donar. Fazla sıcakta kalitesini bozar. Kurakta yumru teşekkülü olmadığı gibi yaprakları gevrek ve lezzetli olmaz. Kısa sürede tohuma kalkar. Potaslı ve azotlu gübreyi sever.

Yaprak ve kök kerevizi olmak üzere iki çeşidi vardır. Yaprak kerevizi, kökü yumru bağlamayan, yaprak sapları uzun bir çeşittir. Kök kerevizi ise, yaprak sapları kısa, kökü yumruludur.

Kereviz tohumla üretilir. Bölgeye göre mart-mayıs ayları arasında tohum tavalarına metre kareye 1-2 gr hesabıyla ekilir.Tohumun çimlenmesi geç olduğu için sulanmalıdır. Yaz içinde kuvvetlenen fideler kökleri zedelenmeden çıkarılır ve asıl yerlerine dikilir. Sonbaharda hasadı başlar. Kış boyu devam eder. Dekardan 2-4 ton mahsul alınabilir.

Kullanıldığı yerler: Kerevizin hususî kokusu dolayısıyla yaprakları, turşu ve çorbalara konur. Besin değeri çok yüksek olmamakla beraber besleyicidir. Kereviz pişirilerek yendiği gibi, olgunlaştıktan sonra çiğ olarak da yenilebilir. Ayrıca kerevizde B vitamini, demir ve kireç vardır. Kereviz unutkanlığı giderir, idrar söker, kan ve süt yapar, karaciğeri temizler.