Alm. Dorf (n), Landgemeinde (f), Fr. Village (m); campagne (f), İng. Village; country. Genel idâre teşkilâtının en küçük yerleşim yeri, tüzel kişiliğe sâhip bir mahallî idâre. İlk insan ve ilk peygamber hazret-i Âdem’in çocukları çoğalıp yerleşmeye başladıkları zamanlarda yerleşim yerleri meydana gelmiştir. Târih boyunca çeşitli milletler tarafından köyler kurulmuş, insanlar buralarda hayatlarına devam etmişlerdir. Kuruldukları yerlerin özelliklerine ve geçim şekillerine göre köyleri sınıflandırmak mümkündür. Dağ, ova, kıyı, yayla köyleri veya balıkçı, ekinci, hayvancı, bahçeci köyleri gibi.

Türkiye’de kırsal nüfûsun yaşadığı yerleşme birimlerinin toplamı 74.000’dir. Bunların kırk bine yakını köy kânununun uygulandığı ve köy olarak târif edilen yerleşme yerleridir. Geriye kalanı ise, idârî yönden köylere bağlı çiftlik, mahalle, oba, mezra, iskele ve istasyon gibi çok az haneli yerleşim yerleridir. Küçük yerleşim yerleri büyüyünce, köy kanunu uygulanmasına girildiğinden, köy âdetleri değişmektedir.

5442 sayılı İl İdâre Kânunu’na göre yapılan idârî teşkilâtta köyler, bucak ve kasabalara bağlıdır. Köy kanunu ile merkezi idâreyle olan münâsebetleri düzenlenmiştir. Bu kanuna göre, nüfusu 2000’den aşağı olan yerler köydür. Köyü, muhtar ve köy ihtiyar meclisi idâre eder. Bunlar, seçmenler tarafından beş senede bir seçilir. Köyün öğretmeni ile imamı köy ihtiyar heyetinin tabiî üyesidir.

Köy kanununa göre, yabancı uyruklu olanlar köyde mülk edinemezler ve İçişleri Bakanının izni olmadan orada yerleşip oturamazlar.

Osmanlılar zamanında bugünkü muhtarlık hizmetini görenlere, “köy kethüdası” denirdi. Halk arasında ise muhtara “köy kahyası” yahut sadece “kahya” adı verilirdi.