eskiden karakollarda bulunan yeniçerilere verilen ad. Osmanlı Devleti, kuruluşundan îtibâren iç huzûrun temini için lüzumlu bütün tedbirleri zamânında almıştır. Celâli isyanları sırasında yer yer bozulan emniyet kısa zamanda eski hâline getirilmişti. Şimdi olduğu gibi o devirde de şehirlerin muhtelif yerlerinde karakollar bulunurdu. Buralara Yeniçerilerin lüzumu kadar er, çavuş, subay tâyin olunurdu. O zaman karakollara “kulluk” dendiğinden buradaki görevli yeniçerilere de “kullukçu” denirdi. İstanbul dışındaki kullukçulara “yazakçı” adı verilirdi. Zâbit (subay), çavuş ve erlerin kendilerine has giyimleri vardı.

Zâbitler, resmî günlerde mensub oldukları ocağın elbiselerini giyerlerdi. Normal günlerde ise başlarına astarsız kavuk, sırtlarına dar kollu ve açık önlü kaftan, altına mintan, bacaklarına şalvar giyer; bellerine kuşak sarar, arasına bıçak sokarlardı. Çavuşlar aynı zamanda yazı işlerine baktıklarından kaftan üzerine bağladıkları kuşak arasına divit koyarlardı. Erlerin giyimleri ise daha basitti.