Ege bölgesi ile İç Anadolu bölgesinin sınırında yer alan bir ilimiz. Yüz ölçümü 11 875 km2, nüfusu 656 903 kişi (2000), il plâka kodu 43'tür. İlçeleri; Merkez, Altıntaş, Aslanapa, Çavdarhisar, Domaniç, Dumlupınar, Emet, Gediz, Hisarcık, Pazarlar, Simav, Şaphane ve Tavşanlı'dır.

İl toprakları oldukça yüksek ve engebelidir. Başlıca dağları Türkmen Dağı, Domaniç Dağı, Yelice, Murat Dağı, Şaphane Dağı ve Eğrigöz Dağı'dır. Murat Dağı şifalı ılıcalarıyla ünlüdür. Kütahya ilinde bazı çöküntü alanlarında düzlükler bulunur. Tarım yapılan bu alanların başlıcaları Kütahya, Altıntaş, Tavşanlı, Gediz ve Simav Ovaları'dır. Kütahya ilinde doğan ırmaklar üç ayrı denize dökülür. Porsuk Çayı, Sakarya Irmağı'na katılarak Karadeniz'e dökülür. Simav Çayı, Adırnaz Çayı ve Emet Çayı, Marmara Denizi'ne dökülür. İlin güney bölümünden doğan sular Gediz Irmağı'na karışarak Ege Denizi'ne dökülür. Başlıca gölleri Kayaboğazı ve Enne baraj gölleridir. Geçiş bölgesi olduğu için iklimi farklılık gösterir. Yazlar sıcak ve kurak, kışlar soğuk ve kar yağışlıdır. Kütahya ilinin yüksek kesimleri ormanlarla kaplıdır. Alçak kesimlerinin doğal bitki örtüsüyse bozkırdır.

İl halkının büyük çoğunluğu kırsal kesimde yaşar. Ekonomi tarım ve madenciliğe dayanır. Yetiştirilen başlıca ürünler şeker pancarı, buğday, arpa, patates, soğan, nohut, elma, kavun ve kestanedir. Kestane üretimi, Türkiye üretiminde önemli bir yer tutar. İlde en çok koyun, sığır ve kıl keçisi yetiştirilir. Ayrıca ormancılık da önemli bir gelir kaynağıdır.

Yer altı kaynakları açısından zengin bir ildir. Gümüş, magnezit, kurşun, bor mineralleri, antimon, demir, linyit ve mermer yatakları vardır. Başlıca sanayi kuruluşları şeker, un, konserve, yem ve dokuma fabrikalarıdır. Ayrıca porselen, çini, tarım alet ve makineleri, tuğla ve kiremit yapım tesisleri vardır. Kütahya çinileri yurt çapında oldukça ünlüdür.

Ulaşım kara ve demir yolları ile yapılır. Deprem kuşağında olan il, tarihi boyunca birçok deprem geçirmiş ve yeniden kurulmuştur.