Alm. Maniküre, Nagelpflege (f), Fr. Manucure (m), İng. Manicure. Tırnak tuvaleti, tırnakları düzeltmek. Bilhassa kadınların süse, güzel olmaya düşkünlüklerinden dolayı târihin çeşitli devirlerinde bu işleri sanat edinenler ortaya çıkmıştır. Zaman zaman erkeklerin de bu akıma kapıldıkları bâzı târihî belgelerde görülmektedir. İnsanın kendini üstün görmesinden, herkes tarafından beğenilme arzusundan kaynaklanan süslenme, tırnak düzeltmeye kadar varmıştır. Zamanımızda tırnakların kesilip temizlenmesi, diplerindeki derilerin alınması ve boyanması gibi işleri içine alan tırnak tuvaletine “manikür” denmektedir. Eğer bu işler ayak tırnaklarında yapılırsa, “pedikür” adını alır.

Ekseriya kuaför adı verilen berber dükkanlarında yapılan manikürün kendine has âletleri vardır. Bu işi yapmak için parmaklar, dayanılabilecek sıcaklıktaki bir suda 5-10 dakika tutulur. Tırnak diplerindeki etler yumuşayınca, özel âletlerle temizlenir ve tırnaklar kesilir. Düzeltmeden sonra, çıkıntılar törpülenir. Bundan sonra oje denilen bir boya ile tırnaklar boyanır.

Yirminci asrın başlarına gelinceye kadar Anadolu’da âdet olmayan oje, bilhassa büyük şehirlerde her geçen gün yayılmaktadır. Eskiden bunun yerine kına yakmak âdetti. Düğünlerde ve köylerimizde, genç ihtiyar herkesin el süsü olan kına, eski canlılığını muhâfaza etmektedir. Ojenin Anadolu’da fazla îtibâr görmemesinin mühim bir sebebi, altına su geçirmediğinden, gusül abdestine mâni olmasıdır.

Manikür, bunu yaptıranı uzun zaman süren sıkıntılara katlanmak mecburiyetinde bıraktığı gibi, kaybedilen tırnak güzelliğinin tekrar elde edilmesi için sık sık yaptırılması sebebiyle de zamanla parmak etlerinin ve tırnakların hassasiyetini kaybederek iş göremez hâle gelmesine sebeb olmaktadır. Ayrıca en güzel tırnak temizliği, haftada bir gün tırnakları kesmek, yemekten önce ve sonra elleri yıkamakla sağlanmaktadır.