Topraklarının büyük bir kısmı Güneydoğu Anadolu bölgesinde yer alan ilimiz. Yüz ölçümü 8891 km2, nüfusu 705 098 kişi (2000), il plâka kodu 47'dir. İlçeleri: Merkez, Dargeçit, Derik, Kızıltepe, Mazıdağı, Midyat, Nusaybin, Ömerli, Savur ve Yeşilli'dir.

Mardin ili orta yükseklikte bir alan üzerine kurulmuştur. Diyarbakır Havzası'nı Mezopotamya'dan ayıran engebeli alana Mardin-Midyat Eşiği denir. Bu eşik jeolojik açıdan çok eski topraklardan oluşur. Bu eşik üzerindeki en yüksek dağlar, Cudi Dağı ile Karacadağ'dır. Mardin topraklarında doğan sular Dicle ve Fırat ırmaklarına karışıp Basra Körfezi'ne dökülür. Bu akarsuların en önemlileri Dicle, Hâbur Çayı, Gümüşçay ve Çağçağa Suyu'dur. Hâbur Çayı'nın Dicle'ye katıldığı noktada, Türkiye, Irak ve Suriye birbirine komşu olur.

Mardin'de yazları çok sıcak, kışları da çok soğuk geçer. Mardin-Midyat Eşiği öteki bölgelerden daha çok yağış alır. Bundan dolayı bu bölgede ciddi bir nüfus yoğunlaşması olmuştur. İldeki doğal bitki örtüsü bozkırdır. Mazı Dağı'nda ve kuzey kesimlerde meşe topluluklarıyla zeytinlikler vardır. Mardin'in ekonomisi tarıma dayalıdır. Başlıca ürünler buğday, kırmızı mercimek, üzüm, arpa, karpuz, kavun, domates, patlıcan, pamuk ve nohuttur. Kırmızı mercimek üretimi, Türkiye gereksiniminin %33'ünü karşılar. Küçükbaş hayvancılık da ekonomide önemli bir yer tutar. Koyun, kıl keçisi ve yöreye özgü Ankara keçisi yetiştirilir.

Ulaşım demir yolu ve gelişmiş kara yoluyla sağlanır. Irak sınırında bulunan Hâbur Sınır Kapısı, kara yolu taşımacılığı ve sınır ticareti açısından yalnızca il için değil Türkiye içinde büyük bir önem taşır.

Mardin, Hristiyanlığın ilk dönemlerinden 1932'ye kadar Süryaniler'in dinsel merkeziydi. On sekizinci yüzyılda Hristiyanlığın Katoliklik mezhebini benimseyen Süryaniler'in dinsel merkezi, Mardin'deki Meryem ana olmuştur. Ayrıca Mardin iline özgü geleneksel el sanatları, dokumacılık, bakırcılık ve kuyumculuk oldukça önemlidir. Midyat'ta üretilen gümüş eşyalar, Türkiye'nin büyük kentlerinde satılır.