(1850 İstanbul - 1893 İstanbul) Türk şairi ve yazarı. Asıl adı Ömer'dir. Yedi yaşındayken saraç olan babasını kaybetti. Bir süre Varna'daki dayısının yanında kaldı. Burada Arapça, Farsça ve Fransızca ile hat sanatı öğrendi. Bir süre öğretmen olarak çalıştı. Yazdığı yazılarda Naci mahlasını kullandı.

İlk yazı ve şiirlerini Tuna gazetesinde yayımladı. Çeşitli illerden sonra İstanbul'a geldi ve orada gazeteciliğe başladı. Tercüman-ı Hakikat'ın edebiyat bölümünü yönetti. Gazetenin sahibi Ahmet Mithat'ın damadı olduğu hâlde onunla edebiyat alanında uyuşamadı. Çevresine toplanan yazarlarla birlikte eski edebiyatı savunarak, yeni edebiyatçılara karşı çıktı. Bunun üzerine gazetedeki görevinden uzaklaştırıldı. Öğretmenliğe yeniden başladı.

Recaizade Mahmut Ekrem ile aralarında geçen edebiyat tartışmaları çok ileri boyutlara ulaşınca Matbuat İdaresi duruma el koydu.

Yazdığı şiirlerle ve yazılarda divan şiirinin örnek alınmasını savundu. Arap ve İran şiirini yüceltti. Arapçadan çeviriler yaptı. Ancak yenilikçi batı edebiyatından da çeviriler yapmaktan geri kalmadı.

Başlıca yapıtları şunlardır:

Islahat-ı Edebiye (1889), Şerrare (1885), Füruzan (1885), Sünbüle (1889), İntikat (Mektuplar, 1886), Muhabere ve Muhaberat (1889), Ömer'in Çocukluğu (1859), Medrese Hatıraları (1886), Osmanlı şairleri (1889), Lügat-ı Naci (1980).