Duygu, düşünceleri tek sesli ya da çok sesli olarak anlatma sanatı, musiki.

Müzik güzel sanatların en önemli dalları arasında yer alır. Müziğin temelini insan sesi ve insan sesinin taklit edilerek yapıldığı sazlar oluşturmaktadır. Müziğin tarihi insanlık tarihi kadar eskidir. Tarihin ne kadar gerisine gidilirse gidilsin yine müziğe rastlanır. Eski Yunan'da müzik önceleri tümüyle dinsel içerikliydi. Erkek korolarından ve tek sesli ezgilerden oluşuyordu.

Homeros İlyada ve Odysseia'da müziği tanrısal bir uyarı, insanın kişiliğini etkileyen güç olarak gösterir. Mitolojide müzik Apollon, Dionysos ve Orpheus gibi kişilerle özdeşleşmiştir. Orpheus'un müziği cansız cadlaradları bile coşturan, ölüler ülkesinin tanrısı Hades'i bile etkileyen dokunaklı seslerle örülüdür. Aristoteles'e göre müzik, doğrudan ruhsal tutkuları dile getirmektedir. Huzuru, mutluluğu, yürekliliği sergiler.

Bin yıldan fazla bir süre devam eden Orta Çağ Avrupası'nda müziğin gelişimi engellenmiştir. Katolik kilisesinin ilk papazları kiliseye çalgısal müziğin girmesini yasaklamışlardır. Onlara göre en kutsal çalgı insan sesiydi. Önceleri kiliseye org girmesine izin verilirken sonraları yalnızca Noel gecelerinde üflemeli ve vurmalı çalgıların girmesine izin verilmiştir. İlk din dışı ezgilere 11. yüzyılda rastlanabilir. 11. ve 13. yüzyıl arası din dışı müzik yapan gezgin şarkıcılar tüm Avrupa'yı gezerek insanları eğlendirmeyi başarmışlardır.

18. yüzyıla kadar müzik kuramıyla ilgilenenler hep çağdaş müzikle sınırlı kalmışlar, geçmiş dönemlerin müziğine yönelmemişlerdir. Her ulusun kendi müziğiyle yetinmesi nedeniyle müzik uzun süre ulusların kültürel bütünlüğü içinde yerini alamadı. Müzik kuramlarında yavaş yavaş sanat kişiliğinin sürekliliği ilkesi yerleştikçe şiir tarihi, edebiyat tarihi gibi bir de müzik tarihi oluştu. On dokuzuncu yüzyılın sonlarına doğru da müzikoloji adı verilen müzik bilgisi doğdu.