Alm. Narkoanalyse (f), Fr. Narco-analyse (f), İng. Narcoanalysis. Kişinin, şuurlu olarak kendisine, kontrol kâbiliyetini azaltıcı narkotik, uyuşturucu bir madde vererek, şuur altı ve şuur dışını araştırma usûlüdür. 1936’da Horsley tarafından öne sürülen bu teknik, vücuttan kısa sürede atılacak uyuşturucu bir maddeyi ağır ağır damara zerketmekten ibârettir.

Narkoanaliz, teşhis için mühim bilgiler sağlayacağı gibi, tedâviye de bir yol gösterebilir. Psikiyatri ve nöroloji dallarında işe yarar. Narkoanaliz iki şekilde etki yapar: 1) Uyanıkken mevcut olan çeşitli hastalık belirtilerini ortadan kaldırır ki; böyle kişinin kendini yalandan hasta gösterdiği veya histeriden şüphelenildiği hallerinde işe yarar. 2) Kişinin şuur altında bulunan bâzı duygusal eğilimleri ortaya çıkartır ki bunlar; nevrotik bir davranışa yol açan çatışmalı problemler hakkında hekime bilgi verir.

Narkoanalizin tedâvideki faydası, görülen bozuklukların mekanizması hakkında yeni bir görüş getirdiği ölçüde mühimdir. Bu şartlar altında yapılan psikoterapi, çok kere etkili olur.

Narkoanalizin adlî tıpdaki uygulaması, oldukça tartışmalı bir konudur. İkinci Cihan Harbinde, esirleri îtirafa zorlamak için, Almanlar tarafından kullanılmıştır. Fakat bunun etkisi, tartışmalıdır. Hasta telkin altında kalabilir ve muayene eden kimsenin istediği cevapları verebilir.