on birinci ve on ikinci yüzyıllarda yaşamış olan Hanefî mezhebi fıkıh ve kelâm âlimlerinden. İsmi, Meymûn bin Muhammed’dir. Künyesi Ebü’l-Muîn’dir. Nesefî nisbesiyle bilinir. 1027 (H.418) senesinde doğdu, 1114 (H.508)te vefât etti.

Önceleri Semerkand’da ikâmet ederdi. Sonra Buhârâ’da yerleşti. Zamânının âlimlerinden ilim tahsil etti. Kelâm, fıkıh, usûl ve başka ilimlerde o zamanda bulunan Hanefî mezhebi âlimlerinin en büyüklerinden idi. Kendisinden Alâüddîn bin Ebû Bekir Muhammed es-Semerkandî fıkıh ilmini öğrendi.

Buyurdu ki:

Ehl-i sünnet îtikâdına göre kul ihtiyâç ve sıkıntı içerisinde ise, çalışması farzdır. Allahü teâlâya tevekkül etmek ise, elbette farzdır. Fakat çalışmakla insan tevekkülü terk etmiş olmaz. Tevekkül, sebeplere yapıştıktan sonra netîceyi Allahü teâlâdan beklemek, O’na güvenmek, rızkın O’ndan olduğunu bilmektir.

Eserleri:

1) Et-Temhîd li-Kavâid-it-Tevhîd, 2) Bahr-ül-Kelâm fî Akâid-i Ehl-i İslâm, 3) Tabsırat-ül-Edille, 4) Şerhu Câmi-ul-Kebîr liş-Şeybânî, 5) Menâhic-ül-Eimme.