Alm. Kichererbse (f), Fr. Pois (m) chiche, İng. Chickpea. Familyası: Baklagiller (Leguminosae). Türkiye’de yetiştiği yerler: Batı, Orta ve Güneydoğu Anadolu.

Yemeklik baklagillerden bir bitki. Derin bir kazık köke sâhiptir. Toprak içinde 50-60 cm kadar derine gidebilir. Fazla yankökü vardır. Bunlar toprak yüzeyine yakın olup, böbrek şeklinde nodoziteler (yumrular) ihtivâ eder. Gövdenin toprağa yakın yaprak koltuklarından meydana gelen çiçek sapları, çiçekleri taşır. Çiçek beşlidir ve beyaz, pembe, mavimsi renklerde olabilir. Kendi çiçek tozları ile döllenirler. Meyveleri şişkin oval biçimindedirler. Uç tarafa doğru sivrilmiştir. Ucunda tüyler bulunur. Meyve içinde 1-3 tohum bulunabilir. Tohumlar çakıldak, kapçık adını alan torbalarda meydana gelirler. Tohumlar şekil, büyüklük ve renk bakımından değişiklik gösterir. Beyaz, krem, sarımsı, kahverengi renklerde olabilirler.

Nohut, kurağa karşı dayanıklıdır. Bunun için, kurak ve yarı kurak bölgelerde yetişir. Toprak isteği az olan bir bitkidir. Kumlu kireçli topraklarda iyi yetişir. Kumlu tınlı topraklar, nohut için idealdir. Fazla yağışı sevmez. Gelişme süresi iki, üç aydır. Memleketimizde, Nisan-Mayıs aylarında ekilir. Ekimi genellikle serpme şeklinde yapılır. Dönüme 10-12 kg tohum atılır.

Türkiye’de, fasulye ve mercimekten sonra ekim ve üretimi en fazla yapılan baklagillerdendir.

Kullanıldığı yerler: Meyveleri bol nişastalı ve azotlu maddelerce zengindir. Tâneleri bitkisel protein, demir, kalsiyum ve fosfor gibi mineralleri de ihtivâ eder. Kuru ve tâze hâlde yenilebilir. Besleyici bir sebzedir. Nohuttan ayrıca, leblebi imâlinde de faydalanılır. Nohutun sap ve yaprakları da hayvanlar için iyi bir yemdir.