Bütün eğimli arazilerde yağışlarla ve yağmur damlalarının çarpma etkisiyle toprakların yüzey özellikleri bozulmakta, infiltrasyon kapasiteleri zayıflamakta ve yağış sularının önemli bir kısmı yüzey akışa geçmektedir. Yüzey akışa geçen sular zamanla arazi yüzeyinde çok sayıda irili ufaklı kanallar oluşturmakta ve oluşan yüzey sularının büyük bir bölümü de bu kanallarda akmaya başlamaktadır. Söz konusu bu kanallarda akmaya başlayan su, giderek artan bir oyma ve taşıma gücü kazanır. Bu esnada suyun, eğimin neden olduğu ivme ile kendi etrafında dönerek yeni bir enerji kazandığı söylenebilir. Bu dönme hareketi toprak kümelerini gevşeterek onları dağıtmakta, yerlerinden koparmakta ve kopan parçacıkları akış halindeki su ile birlikte daha aşağıdaki arazilere doğru hareket ettirmektedir. Sonuçta, arazinin yüzeyinde derinlikleri birkaç santimetreyi bulan sayısız oluklar ve kanallar meydana gelmektedir. Bu oluklar, bir elin parmaklarını andırır. Bu nedenle de oluk veya parmak erozyonu olarak adlandırılmaktadır.

Oluk erozyonu, yüzey erozyonunun ilerlemiş bir safhasıdır. Bu nedenle, oluk erozyonun farkedildiği anda, topraklar zaten en önemli özelliklerini ve üst katmanlarını kaybetmiş durumda olacaklardır. Bu erozyon türü ile arazi üzerinde büyüklükleri 5-10 cm'i bulan sayısız miktarda oyuklar oluşmakta ve toprağın önemli bir bölümü başka alanlara taşınmaktadır.