On üç ile 20. yüzyıllar arasında Anadolu'da ve Osmanlı Devleti'nin yayıldığı bütün ülkelerde kullanılmış olan, Arapça ve Farsçanın ağır baskısı altında kalan Türk diline verilen ad. Önceleri türk lehçelerinin hepsi Türki ya da lisan-ı Türki adlarıyla anılıyordu. Ancak Tanzimat Döneminde, siyasi birliği kurmak amacıyla millet-i Osmaniye kavramını kullanan aydınlar, Osmanlı topraklarında konuşulup yazılan Türkçeye Osmani ya da lisan-ı Osmani adını verdiler. Dönemin Türkçesi, Türkçe, Arapça ve Farsçadan oluşmuş bir dil olarak tanımlandı.Osmanlıcanın tarihi, Eski Osmanlıca, Klâsik Osmanlıca ve Yeni Osmanlıca olarak üçe ayrılır.