Alm. Kraut (n), Pflanze(f); Gras (n); Unkraut (n), Fr. Herbe (f), İng. Grass, herb; weed. Dünyâ vegetasyonunda kültür bitkilerine zararlarından dolayı istenmeyen ve yüksek rekabet gücüne sâhip olan bitkiler. Bağların, bahçelerin, tarlaların, işlenmiş olsun veya olmasın hiç farketmeden çok çeşitli bitkilerle örtüldüğü görülür. Yol kenarları, hava alanları, meydanlar, drenaj kanalları vb. yerlerde bâzı tipik bitkilerin oldukça iyi bir gelişim gösterdikleri dikkati çeker. Bu durum, bitkilerin tabiattaki çıplak alanları örtmek için büyük bir dinamizm içinde olduklarını gösterir. Bu dinamizmin sonucu, çeşitli evrelerden sonra özelliklerini iklimin belirlediği vegetasyonlar oluşur.

Otları tanımlayan özellikler:

a) Kültür bitkileriyle rekâbette onları alt ederler. b) Mücadeleci, kalıcı, c) Yüksek bir çoğalma gücü, kendi büyüklüklerine oranla çok sayıda üreme organına ve vegetatif çoğalma imkânlarına sâhiptirler.

Otların sınıflandırılması: Botanistler, otları, değişik özelliklerini dikkate alarak çeşitli şekillerde sınıflandırmışlardır. Çoğalma şekillerine göre; a) Yalnızca tohumlarıyla, b) Tohum, rizom ve stolonlarıyla, c) Yalnızca yeraltı organlarıyla çoğalanlar.

Morfolojik özelliklerine göre; a) Dar yapraklı olanlar, Cynodon dactylon(köpek dişi ayrığı), b) Geniş yapraklı olanlar Sinapis arvensis (yabânî hardal).

Yaşama süreleri esas alınarak yapılan sınıflamada, otlar üç gruba ayrılmaktadır. a) Tek yıllıklar: Umûmiyetle tohumdan üreyip, büyümekte ve tekrar tohum vererek bir mevsim içinde ölmektedirler. Stelleria media (kuşotu). b) İki yıllıklar: Bunlar, çimlenme ile tohum vermeleri arasında iki yıl gibi bir süreye ihtiyaç gösteren otlardır. Daucus carota (yabânî havuç). c) Çok yıllıklar: Aynı kök sistemiyle, yıldan yıla gelişmelerine devam eden ve aynı zamanda tohumları ile çoğalan otlardır. Convolvulus arvensis (tarla sarmaşığı).

Otlar, kültür bitkileri zirâatında istenmemelerine rağmen, hayvan yemi olarak ve tıpta kullanılmaları bakımından, insanlara birçok faydaları olan bitkilerdir.