Atmosferde, düşen cisimlerin hareketini yavaşlatmakta kullanılan şemsiyeye benzer donanım. Önceleri, arıza yapan hava taşıtlarından atlayıp kurtulmak amacıyla kullanılan paraşüt, daha sonra spor yapmak amacıyla da kullanılmaya başlandı. Bunların yanında paraşütler, savaş ve barış dönemlerinde havadan asker ve malzeme atmak için de kullanılırlar. Uzay teknolojileri gelişip uzaya araç gönderilmeye başlanınca, uzaya gidip geri dönen uzay araçlarının yavaşlatılarak yere indirilmesinde de yaygın olarak paraşütler kullanılmaktadır.

Paraşütün ilk tasarımcısı Leonardo Da Vinci'dir. Düzenli olarak paraşüt kullanan ilk havacıysa Jacques Garnerin oldu.

İlk paraşütler, çadır bezinden yapılıyordu. Daha sonraları, paraşüt yapımında ipek kullanılmaya başlandı. Günümüz paraşütleriyse naylondan yapılıyor. Paraşüt, düzenli bir şekilde katlanarak paraşüt çantasının içine yerleştirilir. Paraşütün şemsiye gibi açılan üst bölümüne "kubbe" denir.

Kubbeyi oluşturan bez, birbirine dikilmiş ayrı dilimlerden oluşur. Bu dikim şekli kubbenin dayanıklı olmasını sağlar. Kubbe iplerle paraşütçünün üzerinde bulunan kuşama bağlıdır.

Paraşütün içinde bulunduğu ve kuşama bağlı olan çanta, paraşütçünün önüne ya da arkasına takılır. Paraşütün açılmasını sağlayan kol, paraşüt çantasının dışında paraşütçünün üzerinde bir yere sabitlenir. Paraşütçü, düşüş anında bu kolu çekerek, paraşütün çantadan çıkıp açılmasını sağlar. Böylece, paraşütçünün düşüşü yavaşlar ve yere güvenli bir şekilde inmesi sağlanır.