Alm. Pfeife (f), Fr. Pipe (f), İng. Pipe. Tütün içmek için kullanılan özel tipteki ağızlık. Ucunda tütün koymaya yarayan bir lüle ile buna dikey olarak yapılan ağızlıktan ibârettir.

Piponun vatanı Kuzey Amerika’dır. Avrupa’ya 16. yüzyılda tütünle berâber buradan gelmiştir. Kızılderililer ve Maya râhipleri pipo ile tütün içerler, Kızılderililer dostluk işâreti olarak bunu ikrâm ederlerdi.

Pipo yapımı için en makbûl malzeme funda köküdür. Fundanın kökü diğerlerine nazaran daha hafif, daha sıkı, daha dayanıklıdır. Yalnız temin etmek çok güçtür. Çünkü pipo yapılacak funda kökünün 60-100 yaşında olması gerekir. Bu kadar zamanda kökler ekseriya çatlar. Düzgününü bulmak çok zorlaşır. Kök bulunsa bile bunu pipo yapmak için çok emek ve zaman ister. Bu bakımdan bu cins pipolar pek nâdir olup, fiyatları da pahalıdır. Fundadan başka kiraz, yâsemin, gül, mersin, abanoz gibi dayanıklı ağaçlardan da yapılır. Memleketimizde pipolar, Eskişehir civarında çıkartılan lüle taşından yapılır (Bkz. Lüle Taşı). Değişik boy ve biçimde el emeğiyle yapılan pipolar dışarıya ihraç edilir.