(1847 İstanbul - 1914 İstanbul) Türk ozan ve yazar. Beyazıt Rüştiyesini bitirdi. Harbiye Lisesinde okurken sağlığı nedeniyle öğrenimini yarıda bıraktı. Tasvir-i Efkâr gazetesinde yazmaya başladı. Gazeteyi bir süre yönetti. Danıştay üyeliği ve edebiyat öğretmenliği yaptı. Birkaç ay bakanlık da yaptı. Sonra Senato üyeliğine atandı. Edebiyatın bütün türlerinde yapıtlar verdi. Türk edebiyatındaki asıl önemi Avrupa'nın sanat anlayışını, yeni akımları ülkemizde yaymasından ileri gelir. Yenileşme yolunda genç kuşağa öncülük etti. Servetifünun dergisinin başına Tevfik Fikret'in geçmesini ve Edebiyat-ı Cedide'nin doğmasını, gelişmesini sağlamıştı. Araba Sevdası romanıyla gerçekçi akımın ilk örneğini verdi. Üç çocuğunun arka arkaya ölmesi nedeniyle, acı çeken insanın bireysel duygularını etkileyici bir anlatımla yansıttı.

Başlıca yapıtları şunlardır:

Şiirleri; Nağme-i Seher (1871), Yadigâr-ı Şebab (Gençlik Anıları, 1873), Zemzeme (Tatlı Sesler, 1883), Nijad Ekrem (şiirler, düz yazı şiirler, anılar, 1911), romanı; Araba Sevdası (1896), öyküleri; Muhsin Bey Yahut Şairliğin Hazin Bir Neticesi (1889), Şemsa (1895), oyunları; Afife Anjelik (1870), Vuslat Yahut Süreksiz Sevinç (1874), Çok Bilen Çok Yanılır (1914), edebiyat bilgileri; Talim-i Edebiyat (1872), eleştirileri; Takdir-i Elhân (1886), Fransızcadan çevrileri; Atala (Roman, 1872).