Bahar mevsimi, toprak içinde iki tohum yan yana yatıyordu. Buğday tohumu, yanındaki yulaf tohumuna seslendi:

- Ben köklerimi toprağın derinliklerine salmak, filizimi toprağın üstüne uzatmak istiyorum. Baharın müjdecisi olmak, ileride tomurcuklar açmak ve güneşin sıcaklığını yapraklarım üzerinde, rüzgârın serinliklerini başımda hissetmek istiyorum.

Yulaf tohumu, korkulu bir sesle:

- Ben korkuyorum. Köklerimi salarsam kurtlar kemirmeye kalkar, filizlerimi toprağın üstüne gönderirsem belki de kuzular beni bekler. Tehlikeler beni korkutuyor. En iyisi, uygun zamanı beklemek. Hem burada sırtüstü yatmak, bana çok zevkli görünüyor. Elimi sıcak sudan soğuk suya dokundurmak ve hele bir maceraya sürüklenmek istemiyorum.

Buğday tohumu:

- Yeteneklerimi geliştirmek istiyorum. Tembellik bana göre değil.

Buğday tohumu, arkadaşıyla yollarını ayırdı. Köklerini toprağın derinliklerine saldı, filizlerini toprağın üstüne uzattı. Filizleri kısa sürede yaprağa dönüştü. Güneşle selâmlaşmak, kuş sesleriyle tanışmak, rüzgârın kollarında sallanmak, çok hoşuna gitmeye başladı.

Yulaf tohumu, uygun zamanı bekliyordu. Aslında bir şeyler beklediği de pek söylenemezdi. Tembel tembel yatmaktan başka bir şey yapmıyordu.

O sırada baharın gelmesiyle yumuşayan toprağı, bir tavuk, gagasıyla eşeliyordu. Yulaf tohumunu buldu ve bir lokmada yutuverdi. Yulaf olmayı göze alamayan tohum, gübre oldu.

Fıkra

"NE GÜZEL KEKELİYORSUN!"

Mavi önlüklü, beyaz yakalı bir çocuk, duraktan otobüse bindi. Gelip boş bir koltuğa oturdu. Yanı başında bulunan orta yaşlı adam, çocukla ilgilenmek için sordu:

- Evlâdım, hangi okula gidiyorsun? Çocuk kekeme idi. Dili takıldı:

- Ke ke ke ke ke ke me o o o okuluna... Adam şaşırdı ve şöyle dedi:

- A evlâdım, ne güzel kekeliyorsun. Okuluna gitmene lüzum var mı?