Türk alfabesinin yirmi üçüncü harfi. Katı, sızmalı ve titreşimsiz bir diş-damak sessizidir.

“Ş” sesi Ana Türkçeden beri bütün Türk lehçelerinde kullanılır. Ancak bu ses, daha çok kelime içinde ve sonunda geçer. Aş, baş, beş, kuş, kış, kaşık, işit, eşik gibi.

Şapır şupur, şar şar, şıp şıp gibi ses taklidinden doğan kelimelerle “şu” zamiri ve bundan türeyen “şuna, şunu, şunda, şöyle, şimdi, şurada” gibi kelimelerde, kelime başında “ş” sesinin bulunduğu görülür. Şiş, şişek, şaşmak gibi Türkçe kelimelerde ve şömine, şimendifer, şilep, gibi sonradan Türkçeleşmiş kelimelerde başta“ş” sesine rastlamak mümkündür.