(1899 İstanbul - 1961 İstanbul) Türk yazarı ve romancısı. Dokuz yaşında uzun süren bir hastalığa tutuldu. On üç yaşındaysa çalışmak zorunda kaldı. Bu nedenlerle kendi kendini yetiştirdi. Bir süre öğretmenlik yaptı. Kardeşinin etkisiyle basın alanına atıldı. Yirminci Asır adlı bir gazete çıkardı. Orada, Asrın Hikâyeleri başlıklı öyküler yazdı. Sayısız fıkra, makale, inceleme, eleştiri, öykü, roman yayınladı. Sanat kaygısıyla kaleme aldığı yazılarında gerçek adını, para kazanmak amacıyla yazdıklarında Server Bedii adını kullandı. 43 yıl gazetecilik ve yazarlık yaptı. Son Havadis gazetesinin başyazarıyken öldü. Peyami Safa, Türk basınının en çok yapıt veren kişilerindendir. Hemen hemen her konuda yazdı. İnsanın dramını, davranışlarını, gerçekçi gözlemleri, güçlü sezişleri bir bilim adamı araştırıcılığı ve sanatçı duyarlılığıyla yazıya döktü.

Olaydan çok incelemeye ağırlık verdi. Yaşadığı değişim dönemlerinin, ahlâk bunalımlarını, moral çöküntülerini sergiledi. Doğu değerlerinin yitirilişinden duyduğu acıyı, insan, Tanrı ve evren üzerine bilinmeyenleri çözmeye çalıştı. Sağlam bir romancı tekniği ve canlı bir anlatımla yazdı. Özellikle fıkralarında az sözle çok şey anlatma ustalığı gösterdi. Kültür Haftası ve Türk Düşüncesi dergilerini çıkarıp yönetti. Ötüken yayın evi tarafından adına yarışma düzenlendi.

Başlıca yapıtları şunlardır:

Sözde Kızlar (1923), Şimşek (1923), Dokuzuncu Hariciye Koğuşu (1930), Fatih-Harbiye (1931), Bir Tereddütün Romanı (1933), Türk İnkılâbına Bakışlar (1938), Matmazel Noraliya'nın Koltuğu (1949), Yalnızız (1951), Biz İnsanlar (1959), Bir Akşamdı (1989), Canan (1992), Mahşer (1992).