Şâzilî tarîkatı. Evliyânın büyüklerinden Ebü’l-Hasan-ı Şâzilî hazretlerinin ve talebelerinin tasavvuftaki yolu. Ebü’l-Hasan-ı Şâzilî rahmetullahi aleyh, 1196 (H.592) târihinde Tunus’ta Şâzile kasabasında doğdu. Şerîf olup, nesebi hazret-i Ali’ye ulaşır. Doğduğu yere nisbetle yoluna Şâziliyye dendi.

İnsanları rûhen olgunlaştırmak, ahlâkları güzelleştirmek için bir takım usûl ve kâideler ortaya koydu. Tasavvuftaki silsilesi Sırrî Sekâtî’den (rahmetullahi aleyh) gelmekte ve Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerine bağlanmaktadır. Ebü’l-Hasan-ı Şâzilî hazretleri, Mısır İskenderiye’ye gelerek, talebe yetiştirdi. Yolunun esasları kısa zamanda Mısır merkez olmak üzere bütün Kuzey Afrika’da Anadolu’da yayıldı. Osmanlı pâdişâhlarından Sultan İkinci Abdülhamîd Han da Şâzilî tarîkatına girmiştir.

Şâziliyye tarîkatinin esâsı beş olup, zikr-i cehrî (açık zikir) yapılır: 1) Gizli ve açık, dâimâ Allahü teâlâdan korkmak; 2) Her hâlde, her işte ve ibâdetlerde Peygamber efendimizin gösterdiği yolda olmak, bid’atlerden sapıklıklardan kaçınmak; 3) Bollukta ve darlıkta insanlardan bir şey beklememek; 4) Aza ve çoğa râzı olmak; 5) Sevinçli ve kederli günlerde, cenâb-ı Hakk’a sığınmaktır.

Şâziliyye tarîkatinin birçok kolları vardır. Diğer tarîkatlerde olduğu gibi, Şâziliyye yolunda da birçok değişiklikler yapılmış, aslı bozulmuştur.