halk şâiri. 1807’de Kayseri’ye bağlı Develi-Everek’te doğdu. Asıl adı Mehmed’dir. Medresede birkaç yıl okudu, genç yaşında şiir söylemeye başladı. Tanzimat yıllarında İstanbul’da bulunduktan sonra memleketi olan Everek’te, 1866 senesinde öldü. Mezarı oradadır. Söylediği hicivler yüzünden tâkibâta uğradığı için memleketine döndü, yoksulluk içinde yaşadı. Bektâşî idi.

Seyrânî, divan şiirini de bilir; aruzla şiirler yazmaya meraklıdır. Fakat asıl gücünü koşmalarında ve nefeslerinde göstermiştir.

Dostlarından, sevgilisinden, bahtından ve her şeyden yakınır. Seyrânî’nin oldukça kararsız, içkiye çok düşkün, derbeder bir hayâtı vardır. Tanzimatın getirdiği yenilik ve değişmelerin bir kısmını hicvetmiştir.

Koşmalarında, divan etkisinden sıyrılarak, halk deyimleri, deyişleri ve atasözlerini kullandı.

KOŞMA

Nice defterlerden ismim sildirdin
Gelmedi hiç senden ses, kara bahtım
Bahtım gemisine yelken yok, bildin
Durma lodos gibi es, kara bahtım

Âlem yıkıcıdır, yoktur yapıcı
Kimi cellât olmuş kimi kapıcı
Evvel giymez iken mesti, papucu
Verdirir çarığı mes, kara bahtım

Ağır meclislerde sıkılmaz iken
Mengeneye versen bükülmez iken
Seyrânî, arslana yıkılmaz iken
Dedirdin tilkiye pes kara bahtım