tasavvufta, Ebû Hafs Ömer bin Muhammed Şihâbüddîn Sühreverdî ve talebelerinin tâkip ettikleri yol, tarîkat.

1145 (H.539) senesinde İran’ın Sühreverdî bölgesinde doğan Şihâbüddîn Sühreverdî, Ebü’n-Necîb Sühreverdî’nin ilim meclislerinde yetişti. Avârifü’l-Meârif adlı eserinde tasavvufun hakikatlerini açıkladı.

1234 (H.632) senesinde Bağdat’ta vefât etti. Hazret-i Ali vâsıtasıyla Peygamber efendimize ulaşan Sühreverdiyye yolunun Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinden sonraki silsilesi şöyledir: Cüneyd-i Bağdâdî, Ebû Ali Rodbârî, Ebû Ali Kâtib Hüseyin, Ebû Osman Mağribî, Ebü’l-Kâsım Gürgânî, Ebû Bekr Nessâc, Ahmed Gazâlî, Ziyâüddîn Ebü’n-Necîb, Abdülkâhir Sühreverdî, Şihâbüddîn Sühreverdî.

Sühreverdiyye yolunda zikr-i cehrî (Allahü teâlânın adını sesli anmak) vardır. Zikr-i cehrî, hazret-i Ali’den oniki imâm vâsıtasıyla gelmiştir. Bunların sekizincisi olan İmâm-ı Ali Rızâ’dan Ma’rûf-ı Kerhî almış ondan da Sırrı Sekatî ondan da Cüneyd-i Bağdâdî almıştır. Cüneyd-i Bağdâdî’den sonra kollara ayrılmış ve talebelerinden Ebû Ali Rodbârî yolundan, Kübreviyye, Edhemiyye, Çeştiyye, Bedeviyye ve Sühreverdiyye yolları hâsıl oldu.

Bu yolun esasları; bütün diğer tarîkatlarda olduğu gibi nefsin isteklerine karşı durmak, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymak, insanlara hizmet etmektir.

Sühreverdiyye yolunun kurucusu olan Şihâbüddîn Sühreverdî hazretleri oğluna nasihat ederek buyurdu ki: “Ey Oğul! Bu fânî dünyânın zînetine, süsüne aldanıp gururlanma. Bir kimse dünyâya meylederse, helâk olur. Âhiret yolculuğuna hazır ol. Fırsat elindeyken Allahü teâlâdan başkasına gönül bağlama. Bir gün gelir pişmanlığın da fayda vermez.”