Türk alfabesinin yirmi dördüncü harfi ve Türkçede bu harfin işâret ettiği ses. T, ses olarak süreksiz bir diş ünsüzüdür.

T, bilinen en eski Türkçeden beri bütün Türk dil ve lehçelerinde kullanılmıştır. Bu ses, Türkçe kelimelerin başında, ortasında ve sonunda yer alır: Taş, top, tırnak, balta, altmış, bütün, katır, at, it, öt, but, kanat, yurt gibi.

Birçok kelimenin başında “t”ler “d”ye dönüşmüş (tokuz= dokuz, tegirmen= değirmen, tört= dört gibi); kelime içinde Anadolu Türkçesinde olduğu gibi kalmış, kelime sonlarında da çoğunlukla yerini muhâfaza etmiştir.

Türkçe imlâda bâzı kelimelerin sonlarındaki “t”ler, bir ek gelmesi hâlinde “d”ye dönüşür: Kurt= kurdu, art= ardı, söğüt= söğüdü gibi.

Ayrıca bilhassa Avrupa dillerinden geçen kelimelerin sonundaki “t” sesleri de ek alması hâlinde “d”ye dünüşür: Maket= makedi gibi.

Kur’an-ı kerîm harflerinin kullanıldığı Osmanlı alfabesinde “te” ve “tı” olmak üzere iki çeşit “t” vardı.