Bir ya da daha fazla dişin eksik olduğu durumlarda, diş yerine geçmek üzere ağza yerleştirilen protez. Takma diş kullanımı on sekizinci yüzyılda yaygınlaşmaya başlamıştır. İlk dönemlerde takma diş yapmak için alçıyla dişin kalıbı alınır sonra da bu kalıba göre takma diş üretilirdi. Takma diş yapımında uzun süre tahta, fil dişi ya da porselen kullanıldı.

Günümüzde, diş hekiminin verdiği kalıp ve ölçülere dayanarak takma diş hazırlamakta yeni malzemeler kullanılmaktadır. Son yıllarda geliştirilen "implant" (diş dikimi) teknolojisiyle, ağzında protez takılacak tek bir dişi bile kalmamış hastalara bile artık takma diş yapılabilmektedir. Bu yeni teknoloji sayesinde çene kemiğine özel alaşımlı metaller çakılarak takma dişlerin oturacağı yer hazırlanmaktadır. Ardından bu metal parçalar yapay dişle kaplanır ve protez de bu yapay dişlerin üzerine oturtulmaktadır.