Türkçe, Ural-Altay dil gurubundan Altay kolunda yer alır. Adını Ural ve Altay dağlarından alarak iki ana kol oluşturan bu guruptaki diller, köken akrabalığına dayanan bir aile oluşturmazlar. Ural-Altay dilleri arasındaki benzerlik yanlızca yapı benzerliğinden ibarettir. Bu benzerlikler, her iki kolunda eklemeli birer dil olması, birer ünlü uyumu sistemine sahip olmaları, ses bilgisi, sözcük türetme yolları

Cümle yapıları bakımından yakınlıklar taşımaları ve sözcük eşlikleri gibi noktalarda toplanabilir.

Ural-Altay dilleri Ural ve altay olmak üzere iki kol halinde gelişmiştir.

URAL DİLLERİ ALTAY DİLLERİ

IA- Fin II - Samoyed 1) Japonca

a) Lapça 2) Korece

b) Batı Fince yada Baltık Fincesi 3) Mançu - Tanguzca

c) Dogu Fincesi yada Ural Fincesi 4) Moğolca

IB - Ugor 5) Türkçe

a) Macarca

a) Ob Ugorcası

Türklerin kendi adları ile tarih sahnesine çıkışları M.S. 6. yüzyıl ortasına rastlar. 6. yüzyıla ait Çin kaynakları Türklerin eski hunların başlıca boylarından biri olduğunu ve bu dönümde Juan-Juan' lara yani Avarlara bağımlı olarak Altay dağlarının güney yamaçlarında yaşadıklarını yazar.

Türçe başlangıç dönemi hakkında elimizde açık ve kesin bir bilgi yoktur. Okunabilen ve elimize geçen eserlerden kalıntılarıda M.S. 8. yüzyıdan öncesine ulaşmaktadır. Sadece Çin kaynaklarına dayanarak bazı Türkçe sözcüklere ulaşabiliyoruz. "Tu-Kiie" ve "Uygur" lardan bize kalan eser örnekleri, Türkçenin daha o yüzyıllarda gelişmiş bir edebi dil halini aldığı göstermektedir. "Huvey-Hu", "Kırgız", "Uygur", "Tu-Kiie" hatta "Batı Tu-Kiie", "Doğu Tu-Kiie" Türkçeleri arasında bazı farklılıklar olduğunu söylerler. Türkler arasında "Tu-Kiie" lerden daha önce genel bir edebiyat dili ve onunla yazılmış bir yazılı edebiyat olmaması, dilin değişik lehçe ve şivelere ayrılmasına neden olmuştur. Aslen Türk olmayan , örneğin "Soğdlular" gibi İran kökenli bir takım kitlelerin Türkler arasına karışması ve Türkleşmesi, sonra değişik Topluluklarla asırlarca süren ilişkiler de Türkçenin gelişmesinde etken olmuştur.