Birinci Napolyon’un son savaşı. Napolyon’un Rusya fâciası arkasından müttefiklere yenilmesi, tahttan ferâgat etmesine sebep olmuştu. Elbe Adasında ikâmete mecbur edilen Birinci Napolyon, burada yüz gün kaldıktan sonra kaçmayı başarmıştı. 20 Mart 1815’te Paris’e vararak imparatorluk görevine yeniden başlamıştı. Ancak müttefik Avrupa devletleri, Napolyon’un İmparatorluğunu kabul etmeyerek aralarında anlaştılar. Buna göre; teşkil edilen müttefik orduya İngiltere, Prusya, Avusturya ve Rusya, Napolyon imparatorluktan uzaklaşıncaya kadar 150.000 kişilik kuvvet vereceklerdi. Bir müddet sonra toplam kuvveti 800.000’e çıkarmayı ve Paris’e doğru harekete geçmeyi kararlaştırdılar.

Napolyon, Avusturya ve Rus kuvvetlerinin gelmesinin zaman alacağından müttefiklerin toparlanmasına fırsat vermeden hareketi başlatmayı plânladı. Fransız ordusu, 120.000 asker ve 570 top ile 15 Haziran 1815’te Belçika hududunu geçti. Napolyon, Blücher kumandasındaki Prusya kuvvetlerini, 16 Haziran 1815’te Ligny Muhârebesinde yendi. Fakat, Prusya kuvvetlerini imhâ edemedi. Blücher, Waterloo yakınındaki Wawre’ye çekildi. Napolyon, Wellington kumandasındaki İngiliz kuvvetlerini yerinden sökemedi. Wellington, bölgenin keşfini yaptırdı. İngiliz kuvvetlerini Brüksel yolunun iki tarafına mevzii aldırdı. Wellington’un müdâfaa stratejisi; “Tek er kalıncaya kadar burada bulunmanızı emrediyorum!” emri esâsına dayanıyordu. İngiliz ve Prusya kuvvetlerinin mevcudu 220.000 asker ve 500 top kadardı. Müttefikler, Viyana Kongresinde alınan karara uygun kuvvet toplayamamışlardı. Bunda Napolyon’un âni hareketinin de payı vardı.

Waterloo Savaşı, 18 Haziran 1815 târihinde öğleye doğru başladı. Sabah şiddetli bir yağmurun yağması, Napolyon’un taarruzunu geciktirdi. Ligny Savaşında yenilen Blücher de Prusya kuvvetlerini Waterloo’ya getirdi. Muhârebe, karşılıklı taarruzla çok şiddetli geçip, her iki taraf da can siperâne muhârebe etti. Napolyon’un üst üste taarruzlarına ve taktiklerine, Wellington çok iyi müdâfaada bulunup, karşı taarruzu da eksik etmedi. İngiliz kuvvetleri yorulunca, Prusyalı süvârilerin taarruzu muhârebenin seyrini değiştirdi. Napolyon, emrindeki kuvvetleri, kanatlardaki kumandanların yardımına zamânında gönderemedi. Kanatlardaki Fransız kuvvetleri ilerlemişse de, takviye edilmediğinden, son hatları geçemedi. Prusyalıların tâze kuvvetlerle taarruzunun neticesinde, Fransızlar geriye çekildi. Prusyalıların amansız tâkibi, Napolyon’un geri çekilmesini bozgunla neticelendirdi. Fransızlar çok kayıp verdi. Müttefikler, zafer kazanmalarına rağmen; muhârebenin istikâmet değiştirmesi husûsunda Wellington’un söylediği; “Kaybedilen bir harpten sonraki en fecî şey, kazanılmış bir muhârebedir!” vecizesi, kayıplarının çokluğunu ve vaziyetlerinin fenâlığını gösterir. Napolyon’un yenilmesine sebep; taarruzun gecikmesiyle plânın tatbik edilmemesi, kumandanların zamânında emri yerine getirmemesi, değişen duruma uyulmaması, kumandanların yardım talebinin karşılanmaması, kendi zekâsına güvenip aklî hareket etmemesi ve Prusyalıların tâze kuvvetlerle taarruza geçmesidir.

Waterloo Muhârebesi; Fransızların yenilmesiyle neticelendiği gibi; Napolyon’un da sonunu getirdi. Napolyon’un Elbe’den kaçışından sonraki yüz günlük iktidarı hezimetle neticelendi. St. Helena Adasına götürüldü. Viyana Kongresi, 9 Temmuz 1815 târihinde imzâlanıp, Fransa’nın aleyhine olacak şekilde Avrupa kıtası ve sömürgeler büyük devletlerce paylaşıldı.