Çağdaş astronomlar hiçbir şeyin gerçek anlamda kalıcı olmadığını, muhakkak her objenin bir yaşamı ve ölümü olduğu gerçeğini keşfetmişlerdir. On dokuzuncu yüzyılda yakın yıldızların uzaklıkları ilk kez doğrudan ölçüldüğünde, astronomlar bazı yıldızların, aynı uzaklıktaki diğer yıldızlardan daha parlak göründüklerini ve dolayısı ile bütün yıldızların aynı karakteristik ve kimyasal özellikleri taşımadıklarını keşfetmişlerdir.

En önemli buluş ise 1911 yılında Danimarkalı astronom Ejnar HERTZSPRUNG ve 1913 yıllında Amerikalı astronom Henry Noris RUSSEL, birbirlerinden habersiz yapılan iki araştırma sonucunda çok basit ama halen geçerliliğini koruyan çok önemli bir gerçeği keşfettiler. HERTZSPRUNG ve RUSSEL yakın yıldızları, renkleri bir eksende, ışıma güçleri diğer eksende olmak üzere bir diyagrama yerleştirdiklerinde yıldızların çoğunun diyagonal bir bantta yer aldıklarını gördüler Bunun anlamı; yıldızların renkleri ile ışıma güçleri arasında bir ilişkinin söz konusu olmasıdır. Bu diyagrama göre ışıma güçleri daha fazla olan yıldızların renklerinin mavi daha az olanlarının da kırmızı renkte olmasıydı. Böylece yakın yıldızların bu diyagram üzerinde kırmızıdan maviye doğru değişen renklerde diyagonal bir bant boyunca dizildikleri gerçeği yadsınamazdır. Eğer böyle bir durum söz konusu olmasaydı yani eğer belli bir renkteki yıldızların ışıma güçleri birbirinden çok farklı olabilseydi, o zaman HERTZSPRUNG - RUSSEL diyagramına yerleştirilen yıldızların, diyagramın her yerine dağılmış olmaları gerekirdi. Yıldızların çoğunluğunun üzerinde yer aldığı bu diyagonal banda ANA KOL adı verilmiştir. Ana kolun alt kısmında yer alan yıldızlar kırmızı renkli sönük, üst tarafında yer alan yıldızlar ise mavi renkli ve çok parlaktır.

Bir yıldızın ana koldaki yerini belirleyen en önemli özelliği kütlesidir. Büyük kütleli yıldızlar daha mavimsi ve yüksek ışıma gücüne sahip, küçük kütleli yıldızlar ise daha kırmızımsı ve sönüktürler.